Ruelle pavée, ok 1930 r. ,

Jeanne Besnard-Fortin urodziła się w Dolus-le-Sec w 1892 roku. Związana była artystami z Montparnasse, z grupą Surindépendants oraz z artystami z Alba-la-Romaine i rejonu Pontlevoy.
W 1895 roku, Besnard-Fortin wraz z rodzicami wyjechała do Paryża. Po studiach w Tour, a następnie w Paryżu, będąc zatrudnioną w Ministerstwie Pracy Jeanne wynajęła pracownię w dzielnicy Montparnasse. 26 maja 1917 roku wyszła za mąż za François Rausta. Jeanne wystawiała swoje prace na paryskich salonach począwszy od 1927 roku. W międzyczasie zaprzyjaźniła się z Rudolfem Berenym, Ginésem Parrą (obaj namalowali jej portrety, które artystka zachowała), Óscarem Domínguezem, Juliem Gonzàlezem, Clovisem Trouillem, Emmanuelem Maném-Katzem. Jej pracownia stała się jednym z miejsc spotkań kosmopolitycznego środowiska artystów Montparnasse.
W rozdziale swojej książki poświęconym Jeanne Besnard-Fortin, Ramon Vasconcellos stwierdza, że: „jej pracownia to miejsce spotkań artystów z różnych krajów gdzie można odnaleźć różne narodowości i rasy. Polacy, Chińczycy, Skandynawowie, Saksończycy i mieszkańcy Ameryki Południowej spotykają się tu w przyjaznej i uduchowionej atmosferze. Jeanne zawsze przyjmuje gości z życzliwością. W czasach tak pogłębiającego się nacjonalizmu jest to oznaką wspaniałości tej francuskiej malarki”.
Dzieła Jeanne pokazują paryskie ulice i urok francuskiej prowincji. W roku 1929 uwieczniła ogólnonarodowe uroczystości pogrzebowe Ferdinanda Focha, widok na Mont Blanc z Chamonix oraz krajobraz Masywu Centralnego. W 1933 roku wspólnie z Maném-Katzem, Trouillem i Gonzálezem, pośród pomysłodawców utworzenia grupy Surindépendants, „jako odpowiedź przeciwko konformizmowi salonów oficjalnych”, wystawiła swoje prace w Galerie Carmine w towarzystwie takich artystów jak Maurice de Vlaminck, Maurice Utrillo, André Lhote, Mojżesz Kisling i Roland Oudot. Zaangażowała się także w działania Groupe de l’Amitié (Serge Charchoune, Kostia Terechkovitch, Emmanuel Mané-Katz), z którą wystawiała wspólnie począwszy od 1934 roku. Jeanne powróciła jednak do malowania pejzaży w swojej rodzinnej Turenii, a także na południu Francji, gdzie kupiła dom w miejscowości Alba-la-Romaine (Ardèche). Tutejsza masywna bazaltowa skała oraz „kamieniste drogi” były jednym z powracających tematów w jej twórczości.
Po drugiej wojnie światowej, podczas której schroniła się w miejscowości La Haye-Descartes, Jeanne wystawiała na paryskim Salonie Niezależnych w 1952 roku. Po odejściu na emeryturę zdecydowała się zamieszkać w Montrichard (Loir-et-Cher).
Jeanne zmarła w grudniu 1978 roku, kilka dni po swoich osiemdziesiątych szóstych urodzinach, w szpitalu w Amboise. Została pochowana na cmentarzu w Montrichard.