FIGURA BEZ GŁOWY, 1989 r.

Aleksander Roszkowski studiował w latach 1980-1985 w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach Jacka Sienickiego i Zbigniewa Gostomskiego. Po studiach podjął pracę pedagogiczną w macierzystej uczelni. W 1987 zdobył dwa wyróżnienia honorowe na XIII Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Jana Spychalskiego w Poznaniu. Uczestniczył w zbiorowych pokazach „Arsenał 88” i „Red & White” w Hali Gwardii w Warszawie, uzyskując na pierwszej z nich nagrodę honorową. Zamaszysty, energiczny ruch pędzla oraz krzycząca kolorystyka wczesnych płócien każą sytuować jego ówczesne malarstwo w modnym w latach 80. nurcie nowej ekspresji. Już jednak przy końcu dekady artysta radykalnie zmienił styl i tematykę. Zaczął tworzyć monumentalne obrazy figuralne, z zazwyczaj samotnymi, pozbawionymi głowy, nagimi sylwetkami wyłaniającymi się w kanonicznych ujęciach z ciemnego, rozwiązanego fakturowo tła. W póżniejszych pracach artysta dał wyraz swojemu uwielbieniu natury, czerpiąc z niej wątki  do swojego malarstwa. Widać w nim zachwyt nad milionami odcieni szarości jesienno-zimowego pejzażu czy też zmiany światła zachodzące w ciągu dnia na łąkach, drzewach czy wodzie.

Tym, co wyróżnia sztukę Roszkowskiego jest niezwykle ekspresyjna metoda twórcza oraz nieoczywista, niepowtarzalna kolorystyka, osiągana w wyniku nakładania kolejnych warstw farby. To wnikliwość obserwacji natury koloru i światła oraz doskonały warsztat sprawia, iż jest to ponadczasowe malarstwo, wynikające z wielkiej miłości do malowania.