Bez tytułu, 2017 r.

Aleksander Roszkowski jest artystą, którego prace są zarówno nieprzedstawiające, jak i figuratywne, co umieszcza jego sztukę pomiędzy abstrakcją i figuracją. Wiodące tematy twórcy to pejzaże, figury geometryczne (okrąg, koło, trójkąt, kwadrat), ale i kompozycje, których narracja dotyka przede wszystkim gradacji barw. Cechą zespalającą wszystkie te realizacje jest całkowicie unikatowa faktura, jaką autor uzyskuje poprzez nakładanie kolejnych warstw farby olejnej. Roszkowski nie tworzy jednak chaotycznej impastowej powierzchni, w której swobodny dukt pędzla mógłby wskazywać na taszystowską proweniencję. Żmudnie kreuje on pojedynczymi i precyzyjnymi pociągnięciami albo hipnotyzującą iluzję przestrzennej struktury, albo delikatnie wypukłą siatkę, często przypominającą luźno splecioną tkaninę. Ich linie o regularnej szerokości nasuwają skojarzenie z wypukłodrukiem, gdzie techniczne mistrzostwo decyduje o sukcesie dzieła.
Szerokie zakrojenie tematyki nie wydaje się być przypadkowe - Roszkowski zdaje się podejmować próbę opisania rozmaitych zjawisk wypracowanym przez siebie językiem artystycznym. Pozwala to mówić o działaniach artysty jako o realizowanym eksperymencie, mającym na celu poszerzyć możliwości sztuki. W efekcie ukazuje w swoich pracach nową alternatywną rzeczywistość, stanowiącą konglomerat znanych motywów i nowych środków artystycznych.
Proces twórczy Roszkowskiego charakteryzuje się obecnie rzadko spotykanym przywiązaniem do rzemiosła - w dobie natłoku informacyjnego i mody na proste rozwiązania, on wykazuje się wręcz benedyktyńską cierpliwością. Jak powiedział: "Słyszałem, że podobno malarstwo jest passe, że umarło śmiercią naturalną. Wyczerpało swoją formułę, niczego nowego nie wnosi już do światowego dziedzictwa. Teraz mają się liczyć tylko nowe media, sztuka krytyczna, sztuka w przestrzeni publicznej i mitologia artysty. Kiedy patrzę na programy wiodących polskich sal wystawienniczych, słucham elokwentnych kuratorów wypowiadających się w mediach czy artystów rozprawiających o dziełach, których jeszcze nie zrealizowali, dochodzę do wniosku, że... chyba mają rację?!
I robi mi się smutno! Smutno mi i tęskno za całym tym pracownianym rzemiosłem, zapachem farb i oleju lnianego, za rozpuszczaną w terpentynie damarą i woskiem pszczelim. Smutno, że mogę być obojętny na zmiany światła w ciągu dnia. Obce mają już mi być zachwyty nad milionami odcieni szarości jesiennozimowego pejzażu strefy klimatycznej, w której przyszło mi żyć. Smutno, że mogę już zrezygnować z mojego ulubionego nawyku nieustannego obserwowania wszystkiego, co mnie dookoła otacza i zachwyca. Że koniec z tym szukaniem, tropieniem niebanalnych form piękna, zestawień kolorów i form malarskich... Smutno, że kategoria piękna w sztuce już przeminęła i wydano na nią wyrok śmierci.
Dziwnie się robi, gdy pomyśli się o tym, że namalowanie zwykłych kwiatów wymaga już od artysty większej odwagi aniżeli kolejne publiczne pastwienie się nad genitaliami czy gumową kukłą papieża.
Cóż zatem robić?
O dziwo, nie mam tu żadnych wątpliwości, choć czasem mam wrażenie, że z wątpliwości jestem utkany.
Będę malował, ale nie z powodu naturalnej przekory czy awersji do wszelkich stadnych zachowań i wspólnotowych przeżyć. Będę malował, gdyż ta czynność jest dla mnie najlepszą formą wyrażania zachwytu nad życiem, uwielbieniem życia we wszystkich przejawach, również tych najprostszych".
Szacunek dla techniki był cechą wychwalaną u Roszkowskiego także przez Franciszka Starowieyskiego: "Pamiętam z Akademii paraliżujące przepisy technologii: grunty kredowe chude, serowe półtłuste, tłuste jajowo pokostowe, temperowe podmalówki, jak panować nad warstwami, kolejność błyszczeń i matów, i to wszystko co nie wiedziałem, że jest wielkim czarowaniem. Malarzowi sprawia radość patrzenie na to, co było martwą regułą, jeszcze wzbogacone własnymi pomysłami, stało się bogatym językiem. Bo malarstwa w całej okazałości bez wirtuozerii warsztatu nie ma.
To cudowna - w męce samotności - zabawa w mówienie wielkich i wzniosłych prawd oka, współzawodniczenie ze Stwórcą w stwarzaniu natury obok natury" (cyt. za: http://www.aleksanderroszkowski.pl/ ).

Aleksander Roszkowski urodził się w 1961 roku w Warszawie. W 1985 roku ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie studiował pod kierunkiem Jacka Sienickiego i Zbigniewa Gostomskiego. Dyplom na Wydziale Malarstwa uzyskał w 1985 roku. Był uczestnikiem
wielu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i zagranicą. Dwa lata po uzyskaniu dyplomu Aleksander Roszkowski zdobył dwa wyróżnienia honorowe na XIII Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Jana Spychalskiego w Poznaniu. Nagrodzony został również na pokazie "Arsenał 88". Tym, co wyróżnia sztukę Roszkowskiego jest niezwykle ekspresyjna metoda twórcza oraz specyficzna, niepowtarzalna kolorystyka, uzyskiwana w skutek kładzenia kolejnych warstw farby. Wczesne płótna tego artysty sytuowano w popularnym wówczas nurcie nowej ekspresji. Już przy końcu dekady lat 80. Roszkowski zaczął tworzyć monumentalne kompozycje figuralne, przedstawiające sylwetki ludzkie w kanonicznych ujęciach, takich jak Ukrzyżowanie. Najnowsze obrazy Aleksandra Roszkowskiego bliższe są abstrakcji geometrycznej. Aczkolwiek zamiast typowego dla tego nurtu puryzmu formalnego, płótna tego artysty są malowane ekspresyjnie i posiadają bogatą fakturę, która nadaje im specyficzny wolumen.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.