Bez tytułu, 2017 r.

Działalność twórcza Aleksandra Roszkowskiego nieodłącznie wiąże się z warsztatem malarskim. Technika, którą wykorzystuje artysta, zakłada warstwowe nakładanie grubych kresek farby olejnej. Rozedrgana, reliefowa powierzchnia płótna uderza widza kolorem, który staje się podstawowym środkiem ekspresji Roszkowskiego. Kolejnym chętnie wykorzystywanym przez niego środkiem jest przestrzeń - zarówno symboliczna, wyrażona poprzez gradację barw, jak i dosłowna, którą oddaje faktura.
Zróżnicowanie fakturalne to cecha wszystkich prac Aleksandra Roszkowskiego. Chociaż powstają z zamaszystych, energicznych ruchów pędzla, nie mają za wiele wspólnego z ikonicznym ruchem action painting, zakładającym pewną przypadkowość, która wynika z performatywnego charakteru tej sztuki. Z obrazów Roszkowskiego z ostatnich lat emanuje hipnotyzująca harmonia. Aczkolwiek, obrazy te podszyte są też pewnym niepokojem. W końcu lat 80., kiedy Roszkowski porzucił nurt nowej ekspresji, zaczął tworzyć monumentalne obrazy figuralne. Zazwyczaj samotna, pozbawiona głowy, naga sylwetka wyłania się z ciemnego, rozwiązanego fakturowo tła. Pozorny chaos kreski Roszkowskiego, objawia się jako przemyślany, systematyczny twór.
Późniejsze obrazy Roszkowskiego charakteryzuje geometryzacja. Zdaniem Roszkowskiego, to właśnie proste formy geometryczne są istotą natury, kosmosu oraz naszego bytu. Wyczuwalna dynamika faktury oraz wrażliwy sposób widzenia koloru i światła sprawia, że najnowsze obrazy jawią się odbiorcy jako bardzo szczera, a zarazem metafizyczna kontemplacja na temat człowieka podporządkowanego prawom natury oraz nienamacalnemu uniwersum.
Jednym z krytyków jego twórczości był Franciszek Starowieyski, który pisał do Roszkowskiego:
"Bardzo niewielu malarzy współczesnych myśli o odkrywaniu świata. Ale co jeszcze można więcej powiedzieć po XIX-wiecznych naturalistach, impresjonizmie, Bonnardzie czy tłumie byleinaczejowców.
Odpowiedzi na te tematy, które wymienię, zdawałoby się chciała dla siebie zastrzec wataha producentów obrazów olejnych: co to jest woda bez błękitu, wzburzona bryzą popołudnia? Co to olszynka wiosną zalana powodzią czy pagórki porosłe rumiankiem (w formacie 2 x 3 m malowanym przez 2 lata)? Jak można przejść z tego w radosne oglądanie samej materii farby, gdy pejzaż nie wiadomo kiedy uciekł z obrazu?
Nie wierzę malarzom, którzy nie zaczynali od człowieka. Wszelkie błyszczenie zaczyna się na ludzkiej skórze. Ale i wszelkie znaczenie zaczyna się od człowieka. Obraz jest po to , aby mówił i to mówił językiem absolutnie niedostępnym innemu przekazowi.
Sam zawsze marzę, jak jednym ruchem powiedzieć wszystko, co mam do powiedzenia. Każdy potem dodany ślad to gubienie zamiaru pierwotnego. Jakiż we mnie podziw wzbudza warstwa na warstwie farby, na pierwszej myśli myśl jeszcze dokładniejsza, i gdy wszystko jest już na granicy niebytu - obraz do życia przywrócić.
Pamiętam z Akademii paraliżujące przepisy technologii: grunty kredowe chude, serowe półtłuste, tłuste jajowo pokostowe, temperowe podmalówki, jak panować nad warstwami, kolejność błyszczeń i matów, i to wszystko co nie wiedziałem, że jest wielkim czarowaniem. Malarzowi sprawia radość patrzenie na to, co było martwą regułą, jeszcze wzbogacone własnymi pomysłami, stało się bogatym językiem. Bo malarstwa w całej okazałości bez wirtuozerii warsztatu nie ma.
To cudowna - w męce samotności - zabawa w mówienie wielkich i wzniosłych prawd oka, współzawodniczenie ze Stwórcą w stwarzaniu natury obok natury.
I świadomość, że w walce o wielką prawdę masz prawo się mylić, ale i masz prawo do megalomanii.
Jak się domyślasz Aleksandrze - to wszystko o Tobie, mimo że Twoje imię ani razu nie padło.
Wybacz patos, ale Twoja sztuka jest wspaniale patetyczna" (cyt za: http://www.aleksanderroszkowski.pl/ )

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.