lipiec 2008

Leon Chwistek żył za dwóch. Był jednocześnie naukowcem i artystą, wiernym mężem i bawidamkiem, człowiekiem dobrodusznym i amatorem pojedynkowania się na szable…
Chwistek pozwalał sobie na karkołomną wręcz wszechstronność. Tu doktorat z filozofii, tam habilitacja z logiki matematycznej, w międzyczasie malowanie, wystawy, teoria sztuki… i nic po łebkach, wszystko z pełnym zaangażowaniem i pasją.
Za przykład niech posłuży wydarzenie, które miało miejsce wiosną 1914 roku w Paryżu. Leon przebywał tam na stypendium, studiując matematykę i fizykę na Sorbonie, malarstwo w akademii oraz arkana miłości w objęciach panny Olgi Steinhaus, posągowej brunetki, która okazała się być kobietą jego życia. Właśnie obraźliwe słowa wypowiedziane pod adresem Olgi sprowokowały Chwistka do wyzwania na pojedynek malarza Władysława Dunin-Borkowskiego. Polała się krew i to obficie, bo Chwistek wprawnym ruchem ranił przeciwnika w skroń i ucho, niemal je odcinając.

Małżeństwo z Olgą okazało się trwałe i szczęśliwe. Pani Chwistek bez problemu tolerowała chroniczną słabość do płci pięknej, kilkudniowe zadurzenia i kawiarniane flirty swojego ślubnego. Doskonale wiedziała, że jest tą jedyną i że żadna ładna buzia ani nóżka poznana na dancingu (Chwistek był uzależniony od tańca, uwielbiał się nim „rozzmysławiać”) nie może jej zagrozić.
Czasy fikania na dancingach skończyły się po przeprowadzce do Lwowa. W latach trzydziestych Chwistkowie wiedli już uregulowany, spokojny żywot rodziny profesorskiej.
W 1941 roku, gdy wojska niemieckie zbliżały się do Lwowa, Chwistek uległ strachowi oraz socjalistycznym ciągotom i uciekł w głąb ZSRR. Nigdy więcej nie zobaczył Olgi. Przez pewien czas uczył matematyki w wiejskiej szkole. Nie wiadomo jak i czy przeżyłby kolejne dwa lata, gdyby nie troskliwa opieka młodej Białorusinki, służącej z Lwowskiego domu Chwistków, która nie opuściła coraz bardziej chorego Leona aż do jego śmierci w 1944 roku.

Zdjęcie: „Akt kobiety”, 1939 r., Muzeum Narodowe w Krakowie

Wojtek Pąkowski na swoich obrazach zawsze zatrzymuje na chwilę akcję – jeszcze nic się nie wydarzyło, ale już za moment może stać się wszystko… To trochę tak, jak w życiu Wojtka. Stop klatka, akcja i znów stop klatka... Jeszcze niedawno wspólnie z żoną Anią mieszkali na strychu w centrum Warszawy i traktowali to miejsce jako bazę wypadową. Przyjeżdżali przepakowywać walizki i ruszali w świat – na wystawy, na stypendia, na spotkania i wykłady. Stop klatka! Koniec z podróżami. Syn poszedł do szkoły, musieli zwolnić, osiąść na stałe. Ale obowiązkowy przystanek w Warszawie miał wady – choćby liczba schodów do pokonania z materiałami malarskimi i wiadrami z gliną (Wojtek poza malarstwem i grafiką także rzeźbi). Zaczęła im się marzyć pracownia na poziomie zero, najlepiej gdzieś na wsi. Akcja! Kilkanaście kilometrów od podwarszawskiego Konstancina, cudowny nadwiślański krajobraz – malownicze jeziora, rozlewiska, olbrzymie rosochate wierzby i gdzieś pomiędzy nimi budowa. Tutaj powstało wymarzone siedlisko Ani i Wojtka.
Stop klatka! Od kilku lat już w nowym domu. Znajomi nie mogą się nadziwić, jak go zbudowali. – „Ile czasu zajęła jego rekonstrukcja?” pytają, a ja w duchu się cieszę, że nieźle to wszystko wyszło – mówi z dumą artysta. Bo choć dom wygląda jak wiekowe siedlisko, jest zupełnie nowy.
Wojtek skończył grafikę na warszawskiej ASP, ale zawsze czuł się też malarzem. Pewnie dlatego krytycy podkreślają, że jego grafiki są malarskie. Ma swoje tajemnice warsztatu: do przygotowania blachy używa pędzla, maluje ją, a nie rysuje, potem trawi. Sam robi farby, miesza barwniki tak, że uzyskuje pięknie połyskujące kolory. A dzięki pracowni otwartej na ogród z powrotem zaczął rzeźbić – piłuje, spawa, lutuje.

Chcecie modnie mieszkać? Zafundujcie sobie dużo bieli, do tego kamień, drewno albo skórę. To nowinki z mediolańskich targów, które wyznaczają trendy w świecie designu.

Kto chce się w tym świecie liczyć, musi wiedzieć, co pokazują na Salone Internazionale del Mobile w Mediolanie.
W tym sezonie zdecydowanie odchodzić się będzie od ostrych, kontrastowych kolorów – zastąpią je barwy monochromatyczne w przytulnych odcieniach. – Na targach dominowały biele i écru w połączeniu z ciepłymi szarościami oraz barwy inspirowane naturą: ziemiste brązy, piaskowe beże – opowiada Karolina Markiewicz ze Studio Forma 96.Do tego jeszcze szkło (również to czarne), koronki, przezroczystości (ma być przecież delikatnie i lekko) i przepis na modne wnętrze gotowy.