kwiecień 2008

Nie znamy nazwiska wynalazcy zegara mechanicznego, ale wiadomo, że powstał mniej więcej w XIII wieku i umieszczono go na wieży kościelnej, bo był ogromny.
Mniej więcej gdzieś od XVI wieku zamożni mieszczanie nie musieli już zerkać na kościelną albo ratuszową wieżę, by sprawdzić, która godzina. Bo w najbogatszych domach zagościły wtedy pierwsze zegary. 1450 roku napęd grawitacyjny zastąpiono sprężyną. I zaraz potem pojawiły się pierwsze zegary stojące, a potem przybierały coraz bardziej fantazyjne kształty: kuliste, walcowate, z tarczą przykrytą wieczkiem.
Dzisiaj czasy wielkich zegarmistrzów to wspomnienie. Nikt już nie nazywa zegara „złowróżbnym bóstwem”. A kolekcjonerzy cieszą się, gdy wpadnie im w ręce stary, piękny egzemplarz.
W Polsce niewielu jest kolekcjonerów zegarów, ale i na rynku antykwarycznym trudno znaleźć ciekawe egzemplarze. Można trafić na zegary angielskie pochodzące z XVIII wieku (w cenach około 7–8 tysięcy złotych), ale przeważają jednak bardziej współczesne. Większość klientów nie kolekcjonuje, kupują pojedyncze egzemplarze, żeby ozdobiły dom.

Anna Wróblewska przez lata zbierała meble, obrazy, rzeźby i porcelanę. Jej słabość dobrze znają antykwariusze i co rusz podrzucają jakieś rarytasy. – Uzależniłam się od tych starych przedmiotów, które potrafią same urządzić dom, ale muszą to być rzeczywiście dobre antyki – przekonuje. I Anna takie ma: XVIII-wieczne skrzynie i sekretery misternie intarsjowane, z mnóstwem schowków-szufladek, niezwykle rzadko spotykany gobelin z XVII wieku, do tego XIX-wieczne i współczesne obrazy. Tak powstało wnętrze o niepowtarzalnym klimacie.

Tekst i stylizacja: Katarzyna Mackiewicz
Fotografie: Hanna Długosz