czerwiec 2008

Jako uczeń liceum plastycznego w Kielcach Rafał Olbiński marzył o artystycznym życiu w stylu la boh¯me, o drewnianym poddaszu bez wygód, rzecz jasna, w Paryżu na legendarnym Montmartrze. Jednak przypadek sprawił, że wziętego już w Polsce grafika stan wojenny zastał w Nowym Jorku. Od tamtej pory minęło trzydzieści lat, a wymuszona emigracja szybko zamieniła się w fascynację nowym domem.
Jego poetyckie i metaforyczne obrazy zdobyły uznanie na całym świecie. Nic dziwnego, przecież nawet dorośli lubią bajki, tym bardziej gdy są o kobietach. Czasem wydaje się, że największy problem mają z nimi krytycy. Do Olbińskiego docierają kąśliwe uwagi, że kompozycja nie ta, że to, co tworzy, nie jest sztuką. Tego typu oceny go nie interesują. Podkreśla, że został malarzem z wyboru, z wykształcenia jest architektem. Jego obrazy przełożone na słowa mogą być równie dobrze ciekawymi historiami. – Może i maluję ckliwe, kiczowate marzenia, które ma każda kobieta, choć nie każda się do tego przyzna, ale ludzie chcą je oglądać – tłumaczy Olbiński. I czytać, bo jesienią zeszłego roku zadebiutował jako pisarz. Jego „12 opowiadań” to obrazy do czytania.
W Nowym Jorku odkrył w sobie twardego faceta. Nie było to łatwe dla kogoś, kto opowiada bajki. Uważa, że współczesne malarstwo fascynuje się brzydotą i z tego powodu nie zawsze akceptowano jego klasyczne wizje piękna. Pytają go często: dlaczego, skoro siedzisz tutaj, nie malujesz tych „kiszek” Nowego Jorku, nie rozpruwasz „brzucha bestii”?
On woli jednak docierać tam, gdzie jest ładna rzeka, czyste powietrze, gdzie nie ma hałasu, dymu, smrodu, puszek po coca-coli. – Słowiańska dusza jest we mnie. Dlatego, choć stałem się takim nowojorskim rekinem, nie muszę nikogo rozszarpywać. Jestem subtelniejszy, zakładam białe rękawiczki i wysyłam w świat metafory – żartuje Olbiński.
Gdyby miało to zależeć od niego, pewnie wszystkie obrazy wysłałby w świat, bo nie zatrzymuje tego, co tworzy. Prace, które wiszą w domu, wybrały jego kobiety – żona i córka Natalia. – Pod żadnym pozorem nie mogę ich sprzedać. Nie pozwolą na to, bo są na nich namalowane. Musiałbym się gęsto tłumaczyć – śmieje się artysta.

Fotografie: Filip Raczyński/DADA, David Arcos