Maria Kiesner - malarstwo - Galeria Promocyjna

Malarstwo Marii Kiesner możemy ostatnio często spotkać na wystawach, zwłaszcza w Warszawie. Nie szkodzi. Autorka za każdym razem ma do zaproponowania nowe prace, choć w spójnej, rozpoznawalnej stylistyce. Za każdym razem też, kontemplacja jej obrazów sprawia czysto estetyczną przyjemność, mimo że malowane przez nią pejzaże i weduty z natury swojej nie są ani ładne, ani optymistyczne, ani wizualnie pociągające. Najprawdopodobniej to stygmat warszawskiego Targówka, wyjątkowo przygnębiającego blokowiska, z którego Maria się wywodzi. Lecz zamiast uciekać od wspomnień i odczarowywać rzeczywistość, malując kolorowe, radosne obrazki jak z american dream, ona zdecydowała się portretować architekturę przygnębiającą. 

Swoje tematy znajduje na starych pocztówkach, ale niewiele wśród nich nostalgicznych przedwojennych widoczków przyciągających magią wspomnień. Ona wybiera kiepsko wydrukowane, orwo-zielonkawe widokówki PRL-u ukazujące szczęśliwy w założeniach świat robotniczych blokowisk, kopalnianych ośrodków rekreacyjnych i zadymionych miast budowanych na ugorze w myśl cywilizowania rolniczego kraju. Ostatnio także interesują ją nowe przestrzenie architektonicznego wyjałowienia – bezosobowe biurowce, które maluje z użyciem nieco szerszej gamy barw, co zupełnie nie odziera ich z pustki, oraz PRL-owskie ikony architektury takie jak katowicki Spodek. 

Ogólnie Kiesner preferuje architekturę czerpiącą z międzywojennego modernizmu nieudolnie przetwarzaną w fabrycznym, PRL-owskim lub nowo-kapitalistycznym stylu. Czy kiedyś się jej ta tematyka znudzi? Trudno powiedzieć, tyle jeszcze takich obiektów zostało do sportretowania. Nieprawdziwym było by jednak zdanie, że Maria Kiesner dąży do katalogowania takiej architektury, że usilnie probuje uwiecznić jej jak najwięcej. Ona bardzo precyzyjnie wybiera temat, taki w którym widzi coś więcej, taki który pobudzi wyobraźnię i pozwoli wymyślić jakąś historię związaną z miejscem, a tym samy oswoić jego bezosobowość.