Joanna Wowrzeczka - malarstwo - Galeria Artinfo.pl

Zapraszając na wernisaż wystawy malarstwa Joanny Wowrzeczki wiedzieliśmy, że stwarzamy okazję do spotkania z kimś wyjątkowym. Joanna jest jednocześnie malarką i socjologiem. Obie dziedziny jej aktywności wzajemnie się przenikają. Robiąc doktorat z socjologii zajmowała się opisaniem polskiego środowiska galeryjnego, w jej malarstwie widać zaś podejście socjologiczne. O swoje sztuce lubi i potrafi rozmawiać. Potrafi, co u artystów rzadkie, diagnozować własną twórczość i ubrać tę diagnozę w słowa zrozumiałe dla widzów. Dlatego wernisaż jej wystawy w sposób szczególny stworzył okazję do rozmów o sztuce, którą wielu widzów wykorzystało skrupulatnie. 

Malarstwo Joanny Wowrzeczki rozpięte jest pomiędzy człowiekiem a pejzażem. Autorkę frapuje temat otwartej przestrzeni. W niemal każdym jej płótnie pojawia się daleko odsunięta linia horyzontu, a pomiędzy nią wytwarza się przestrzeń, która z jednej strony działa w sposób czysto malarski, z drugiej stwarza intelektualne miejsce refleksji. Tematyka, jaka interesuje Wowrzeczkę nie jest w żaden sposób szczególna. Choć autorka mówi, że rejestruje chwile, które są dla niej z różnych względów ważne, to dla widza zatrzymywane w malarskim kadrze sytuacje są zwyczajne i codzienne: śluby, pogrzeby, praca, sceny balkonowe - nic niezwykłego. Emanuje z nich spokój i powaga oraz coś, co trudno nazwać - odpowiedniość, adekwatność, wrażenie, że wszystko jest na swoim miejscu i dzieje się zgodnie z ustalonym od wieków porządkiem rzeczy. Co prawda na wernisażu Joanna Wowrzeczka nie zgodziła się z taką interpretacją, powołując się na Dostojewskiego i wskazując na ukryty w tych przedstawieniach dramatyzm, jednak jeśli jest on obecny, to tylko wtedy, kiedy dopowiemy obrazom Joanny warstwę literacką i spróbujemy wejść "płótnom pod skórę".

Serdecznie zapraszamy do zobaczenia wystawy Joanny Wowrzeczki, szczególnie w trakcie trwania Nocy Muzeów. Wystawy, która jest kameralna, wyciszona, zbudowana z jasnych obrazów w niewielki formatach, które nie próbują krzykliwie zwrócić na siebie uwagi, a nawiązują dialog jedynie z tym widzem, który naprawdę chce wsłuchać się w ich skupioną poetykę.