WY, 1992 r.

Zdzisław Beksiński, urodzony w 1929 w Sanoku, studiował architekturę na Politechnice Krakowskiej. Po studiach, utrzymując się z projektowania autobusów i znaków graficznych dla sanockiej fabryki "Autosan", pracując w niej na pół etatu, bez reszty poświęcił się fotografii. Jego prace z lat 50. i 60., w których artysta łączył fotomedializm, body art i abstrakcję, należą do najbardziej nowatorskich w historii sztuki polskiej i nie tylko. Mimo sukcesów Beksiński wkrótce poczuł się ograniczony przez niezwykle specyficzne fotograficzne medium. Nie był też zadowolony ze swoich eksperymentów z fotomontażem. Oddał się więc twórczości malarskiej. Jego styl od samego początku wyróżniał się na tle polskiego malarstwa. Pomimo - a może z powodu - braku wykształcenia w tej sztuce, Beksiński wyprzedził o kilka lat epokę, która zaczęła się w drugiej połowie lat 60., epokę tzw. neofiguracji. Choć wielu młodych malarzy zaczęło wtedy kreować pesymistyczne, a nawet katastroficzne wizje, tylko Beksiński mieszał z takim zaangażowaniem i konsekwencją tak wielką mnogość i intensywność ludzkich perypetii, traumatycznych przeżyć, emocji. Swoje najbardziej charakterystyczne obrazy artysta namalował już w Warszawie, dokąd paradoksalnie przeniósł się, aby uciec od rozpoznawalności, dławiącej go w Sanoku. Postapokaliptyczne wizje malarz tworzył, odcięty od świata, w małym mieszkaniu w bloku przy nieustających dźwiękach muzyki.
Jak pisała Bożena Kowalska: "Wciąż powracały w jego pracach motywy złowieszczej przemocy przez uwięzienie, wyrafinowane spętanie powrozami czy okrucieństwo wymyślnych tortur i temat fizjologii erotycznej, budzącej grozę i obrzydzenie. Wątek owych erotyków, ukrzyżowań, uwięzień i zamęczeń układał się w symboliczną opowieść o egzystencji ludzkiej, której najistotniejszą cechę stanowi niewola: wobec innych ludzi, własnych instynktów, praw fizjologii i tyranii najbliższych istot. Opowieść o ludzkich przywarach, rozpaczy, bezsilności i okrucieństwie - wstrząsająca, ale i zaprawiona sadyzmem. U Beksińskiego nie chodziło o wydumaną metaforykę atrybutów i sytuacji, ale konieczność nieustannego uwalniania się od obsesyjnej wizji koszmarów przez jej wciąż ponawiane utrwalanie. Pasja, upór i pracowitość doprowadziły Beksińskiego do swoistego mistrzostwa formy, którego antenatów szukać by trzeba w grafice Goi i Redona" (Bożena Kowalska, Polska awangarda malarska 1945-1970. Szanse i mity, PWN, Warszawa 1975, s. 118-119).
Po okresie fascynacji religiami Dalekiego Wschodu i inspiracji barokowym ornamentem, w połowie lat 80., Beksiński zaczął wprowadzać zmiany w swojej twórczości. Coraz mniej w jego obrazach było głębi, coraz częściej pojawiały się osamotnione figury na neutralnym, prawie płaskim tle. W konsekwencji zniwelował narracyjne czy anegdotyczne aspekty swych dzieł. Same figury, podobnie jak ta obecna w prezentowanej pracy, zostały pozbawione konkretnej roli i historii. "Tak jakby gęsta mgła spowiła teraz na wpół prawdziwy, na wpół wyśniony świat z wcześniejszych obrazów Beksińskiego. Pozostaje tylko pierwszy plan. W tych pierwszych planach znajdują się figury, zazwyczaj osamotnione" (Tadeusz Nyczek, Autophychotherapies de Beksinski, [w:] Beksiński. Peintures et dessins. 1987-1991, [red.] Piotr Dmochowski, AP International, Paryż 1991, tłumaczenie własne, s. 11). W ten sposób Beksiński mógł całkowicie skupić się na sposobie, w jaki malował. Pozostał w gamie kolorystycznej znanej z poprzednich dekad - świadczy o tym m.in. charakterystyczna kombinacja jego ulubionych ochr i błękitów w prezentowanym obrazie.
Nie sposób rozszyfrować ani konkretnych znaczeń, ani przesłania dzieł Beksińskiego. To zresztą kluczowa właściwość całej jego twórczości. Tadeusz Nyczek pisał: "Beksiński, który od dwudziestu lat maluje te dziwne sceny dziejące się w jego półteatrze, nigdy nie będzie w stanie pozbyć się odbiorcy, który będzie uparcie forsował stawianie pytań o ich znaczenie. Beksiński odpowie, że nie ma tam nic poza wizjami z podświadomości. I że nie próbował wyrazić żadnego konkretnego przekazu, kiedy malował rozkładające się ciało albo watahę wilków pod latającym balonem wznoszącym się ku niebu. I że te obsesje są zaczerpnięte bezpośrednio z psychoanalizy. Wtedy odbiorca zada znowu to samo pytanie i nieporozumienie będzie trwało, niemożliwe do zagłuszenia, bo każda ze stron będzie twardo obstawała przy swoim" (Tadeusz Nyczek, Autophychotherapies de Beksinski, [w:] Beksiński. Peintures et dessins. 1987-1991, [red.] Piotr Dmochowski, AP International, Paryż 1991, tłumaczenie własne, s. 11).
Frapująca nieoczywistość i niezwykłość obrazów Beksińskiego przyniosły mu międzynarodowy rozgłos, o który nigdy nie zabiegał. Dzięki staraniom wielbiciela jego twórczości, Piotra Dmochowskiego, wystawy prac artysty organizowano we Francji, Belgii, Niemczech i Japonii. W 1999 Muzeum Historyczne przygotowało na zamku w Sanoku największą retrospektywną wystawę malarza. Posiada ono również najbogatszą kolekcję jego dzieł. Ponadto w grudniu 2016 w Nowohuckim Centrum Kultury powstała galeria prac Beksińskiego licząca 50 obrazów, 100 rysunków oraz 100 fotografii artystycznych. Można tam było obejrzeć także spektakl muzyczny pt. "Kryptonim 27", zainspirowany twórczością artysty. W tym samym roku powstała stała wystawa 30 obrazów oraz 30 rysunków w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie. Rok 2016 zaowocował również filmem "Ostatnia rodzina", poświęconym rodzinie artysty, który nagrodzono 15 statuetkami na festiwalach filmowych (w tym nagroda dla najlepszego aktora Andrzeja Seweryna w roli Zdzisława Beksińskiego na MFF w Locarno), oraz książką Małgorzaty Grzebałkowskiej "Beksińscy. Portret podwójny".


Rysownik, grafik i malarz, fotograf. Studiował na Politechnice Krakowskiej. W latach 50. tworzył prace o charakterze surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Na przełomie lat 50. i 60. odwoływał się do poezji Reinera Marii Rilkego i treści egzystencjalnych. Około 1960 roku wykonywał prace graficzne o ekspresjonistyczno-turpistycznej formie oraz rzeźby z gipsu i metalu. Od końca lat 60. do początku 70. w jego twórczości pojawiały się motywy religii Dalekiego Wschodu. Od połowy lat 70. Beksiński zajmował się prawie wyłącznie malarstwem olejnym. W 1977 opuścił Sanok i przeniósł się na stałe do Warszawy. Wystawiał we Francji, Niemczech i niemal wszystkich ważnych ośrodkach w Polsce. W 1999 roku Muzeum Historyczne przygotowało na zamku w Sanoku największą retrospektywną wystawę artysty. Muzeum Historyczne w Sanoku posiada również najbogatszą kolekcję dzieł artysty. W kolażach, które tworzył przed śmiercią, wykorzystywał chętnie techniki komputerowe.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.