Bez tytułu, 1992 r.

"(...) 'ładność' jest pojęciem względnym, wianuszek skojarzeń nie jest u każdego taki sam. (...) Po prostu dobre obrazy pod wieloma względami powinny być ładne. To znaczy, ładne nie w tym, co wyrażają, ale w położeniu farby, w zestawieniu kolorów, w ukształtowaniu formy. Wbrew pozorom moja forma, bardzo zbliżona do realizmu, realistyczna jednak nie jest".
Zdzisław Beksiński, 2011

Beksiński z wykształcenia był architektem, ale w polskiej historii sztuki zapisał się jako jeden z ważniejszych malarzy spod znaku nowej figuracji, a także jako artysta sytuujący się poza sporami tradycjonalistów i osób broniących awangardy. Uważał, że przepychanki na polu sztuki kompletnie go nie dotyczą, nie interesował się dywagacjami na temat estetyki czy rozwiązań formalnych. Za udany obraz uważał dzieło "dobrze namalowane", cechujące się poprawnym formalnie warsztatem, temat traktował zaś jako sprawę drugorzędną. Tak rozumiana praca, nieważne, jak oceniana przez krytykę, jest zawsze przede wszystkim świadectwem tożsamości twórcy.
Beksiński udowodnił, że był artystą wszechstronnym, odegrał znaczącą rolę w rozwoju awangardowej fotografii, gdyż pozostawił w tej dziedzinie spuściznę cechującą się odważnymi poszukiwaniami warsztatowymi, jak i śmiałym doborem tematów. Przez krótki okres w latach 60., również z sukcesem, zajmował się rzeźbą oraz awangardowym malarstwem. Jednak finalnie swój rozpoznawalny sposób wyrazu odnalazł w malarstwie, które ciężko zakwalifikować do któregoś z nurtów, a którego forma, według słów samego artysty, narzucona była przede wszystkim warunkami sanockiego mieszkania. Owa wzmiankowana pieczołowitość wobec formy, ale przede wszystkim fantastyczna i oniryczna atmosfera tworzonych światów i postaci, sprawiła, że zwyczajowo kwalifikowano jego twórczość jako realizm magiczny lub surrealizm. Artysta mawiał, że pragnął malować w taki sposób, jakby fotografował marzenia i sny, o swoich pracach pisał: "jest to więc z pozoru realna rzeczywistość, która jednak zawiera ogromną ilość fantastycznych szczegółów". (Sfotografować sen. Rozmowa ze Zdzisławem Beksińskim, "Tygodnik Kulturalny" 1978, nr 35).
Cytat rozpoczynający niniejszy tekst daje wgląd w pobudki artysty, który traktował swą twórczość jako odruch, ale i potrzebę zabezpieczenia pamięci o sobie. Sam sposób wykonywania prac świadczy o jego tęsknocie za trwałością i pragnieniu zachowania swojej twórczości dla przyszłych pokoleń. Beksiński malował często, wybierał trwalszą od płótna płytę pilśniową, używał najlepszych farb i oprawiał swe prace z niezwykłą solidnością. Wiele osób zwracało uwagę na terapeutyczną funkcję jego twórczości (m.in. Tadeusz Nyczka), która objawia się uporczywym powracaniem do repertuaru znanych motywów, malowanych w bardzo podobny sposób w celu oswojenia lęków.
Z biografii artysty dowiadujemy się, że jako dziecko miał problemy ze snem, miewał koszmary, o których nikomu nie opowiadał, uciekał w książki i wręcz kompulsywne rysowanie. Na obrazach dorosłego mężczyzny widzimy trapiące chłopca zjawy, człekokształtne istoty błąkające się pośród ruin opuszczonych miast. Dojrzałe egzystencjalne malarstwo wynikało z obaw, będących nieodłącznym elementem ludzkiego żywota. Wieloletnia choroba żony, kolejne próby targnięcia się na swoje życie, które podejmował jego syn, sprawiały, że artysta niesłychanie silnie odbierał przemijalność ludzkiego bytu, kruchość ludzkiego ciała. Motyw upadku i rozpadu pozostawał przez lata centralnym w jego twórczości. Postaci z obrazów Beksińskiego pozbawione są wierzchniej warstwy skóry, skrywającej poplątane kłębowiska nerwów. Poprzez odrzucenie tej zewnętrznej warstwy ludzkiej powierzchowności malarz neguje indywidualizm jednostki, jego postacie pozbawione są dystynktywnych cech anatomicznych oraz charakteru, przemawiają w imieniu wspólnoty, grupy lub całej ludzkości. Tam, gdzie większość osób dostrzega proces rozkładu, tam Beksiński odkrywał piękno, ale i dramatyzm, podkreślał swoje podekscytowanie tajemnicą, transcendencją. Bożena Kowalska pisała o twórczości Beksińskiego: "Wątek owych erotyków, ukrzyżowań, uwięzień i zamęczeń układał się w symboliczną opowieść o egzystencji ludzkiej, której najistotniejszą cechę stanowi niewola; wobec innych ludzi, własnych instynktów, praw fizjologii i tyranii najbliższych istot. Opowieść o ludzkich przywarach, rozpaczy, bezsilności i okrucieństwie - wstrząsająca, ale i zaprawiona sadyzmem" (Bożena Kowalska, Polska awangarda malarska 1945 - 1980. Szanse i mity, Warszawa 1988, s. 153).
Rysownik, grafik i malarz, fotograf. Studiował na Politechnice Krakowskiej. W latach 50. tworzył prace o charakterze surrealistyczno-ekspresjonistycznym. Na przełomie lat 50. i 60. odwoływał się do poezji Reinera Marii Rilkego i treści egzystencjalnych. Około 1960 roku wykonywał prace graficzne o ekspresjonistyczno-turpistycznej formie oraz rzeźby z gipsu i metalu. Od końca lat 60. do początku 70. w jego twórczości pojawiały się motywy religii Dalekiego Wschodu. Od połowy lat 70. Beksiński zajmował się prawie wyłącznie malarstwem olejnym. W 1977 r. opuścił Sanok i przeniósł się na stałe do Warszawy. Wystawiał we Francji, Niemczech i niemal wszystkich ważnych ośrodkach w Polsce. W 1999 r. Muzeum Historyczne przygotowało na zamku w Sanoku największą retrospektywną wystawę artysty. Muzeum Historyczne w Sanoku posiada również najbogatszą kolekcję dzieł artysty. W kolażach, które tworzył przed śmiercią, wykorzystywał chętnie techniki komputerowe.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.