Stanisław Ignacy Witkiewicz - Duch, fot. Józef Głogowski, początek lat 30. XX w.

Dzieło fotograficzne Witkiewicza mieści się w klimatach międzywojennej awangardy z naddatkiem, i to na najwyższej półce. Trafia też do dzisiejszych, nowoczesnych wyobrażeń. Kreatywna osobowość Witkacego, szukająca spełnienia przez absurd, nonsens i szaleństwo, bliska była intuicjom dadaistów i surrealistów. Lecz Witkacy niejako celował znacznie dalej, przeskakując czy omijając współczesną sobie awangardę. Stał się prekursorem mających nadejść za pół wieku działań parateatralnych, performatywnych, happeningowych i inscenizacyjnych. Jego odkrywczość w tym zakresie okazała się niebywale ciekawa, nowatorska, do tej pory nieprzenikniona i nadal inspirująca wielu twórców współczesnych. Nie bez powodu w czasie wystawy fotografii Witkacego w USA nowojorscy krytycy pisali, że "w naszych jałowych czasach niezwykle rzadko zdarza się odkrycie zapoznanego mistrza tej klasy co Witkacy", który był "wielkim prekursorem modernizmu o rozlicznych talentach". Krytycy przyznali, że "fotografie Witkiewicza wyprzedzają koncepcję zdjęć amerykańskiej artystki Cindy Sherman co najmniej o pół wieku". Witkiewicz z pewnością nie brał pod uwagę, że wskutek przewrotu w sztuce XX wieku oraz wzmożonego zainteresowania fotografią, jego dzieło fotograficzne począwszy od lat 70. trafi na sale wystawowe nie tylko europejskich galerii, ale najważniejszych muzeów świata, przede wszystkim muzeów amerykańskich, cieszących się największą renomą, jak: nowojorska MOMA - Museum of Modern Art oraz The Metropolitan Museum of Art , następnie jedno z dziesiąciu największych muzeów National Gallery of Modern Art, Washington, także LACMA - Los Angeles County Museum of Art, czy The Art Institute of Chicago. Witkiewicz swoich zdjęć nigdy nie prezentował publicznie. Jednak był świadom, czego dokonał. Fotografowanie było dla niego niezwykle ważne jako wiarygodny, przemawiający do wyobraźni zapis. Dlatego właśnie zdjęcia zajmowały znaczną część jego prywatnego Muzeum Osobliwości, które w drugiej połowie lat 20. przeniósł z Zakopanego do Warszawy na Bracką 23.

Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem P. Gauguina i Wł. Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą. Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.