Portret Zofii Krzeptowskiej, 1925 r.

W okresie międzywojennym Zakopane było niekwestionowaną stolicą intelektualnych elit. Legendarnym miejscem dla artystycznego środowiska był Dworzec Tatrzański prowadzony wówczas przez uwiecznioną na portrecie Witkacego Zofię Krzeptowską. Już w ostatnich dekadach XIX wieku Dworzec Tatrzański był jednym z najważniejszych punktów, do którego zjeżdżała kulturalna śmietanka z całej Polski. To właśnie tutaj występowała Helena Modrzejewska, pierwsze kroki stawiał dobrze zapowiadający się pianista Ignacy Paderewski akompaniujący skrzypkowi Władysławowi Górskiemu. Swoje koncerty grywali tam również Aleksander Michałowski czy Stanisław Barczewski. Wyjątkowym wydarzeniem w Dworcu Tatrzańskim był wieczór autorski Henryka Sienkiewicza, na którym pierwszy raz publicznie odczytał fragmenty "Quo vadis". Podczas "balu wszech czasów" 26 stycznia 1900 roku z powodu wybuchu lampy naftowej dwór spłonął doszczętnie. Trzy lata później Dworzec Tatrzański odbudowano jako jeden z pierwszych przykładów architektury zakopiańskiej w murowanym wydaniu. Ponownie w latach międzywojnia w restauracji prowadzonej przez Zofię Krzeptowską (zwaną również przez znajomych "Kapuchą" bądź "Kapiusią") rozkwitło życie artystyczne Zakopanego. Bywali tam Karol Szymanowski, Kornel Makuszyński, August Zamoyski, Rafał Malczewski, Józef Oppenheim, Adolf Chybiński, Juliusz Zborowski, Helena i Mieczysław Rytardowie oraz oczywiście Witkacy. Oprócz artystów, literatów, muzyków i turystów do kultowej restauracji przychodzili wielbiciele wdzięku właścicielki. To właśnie ona stworzyła kulturalne epicentrum dwudziestolecia międzywojennego. Zofia Krzeptowska, rodowita góralka, słynęła z eleganckiego, miejskiego stylu oraz dobroduszności. Wnuczka siostry Zofii Krzeptowskiej wspomina: "Ciotka Kapucha udzielała wszystkim kredytów i to doprowadziło ją do bankructwa. Ale przyjaźnie pozostały. W ciężkich latach sześćdziesiątych Rafał Malczewski posyłał jej paczki. Zanim umarła na początku lat siedemdziesiątych, codziennie elegancko ubrana jechała fiakrem do Kmicica grać w brydża". Dworzec Tatrzański w latach międzywojennych stanowił również ostatnią ostoję młodopolskiego mitu braterstwa górali i artystów. Jarosław Iwaszkiewicz wspominał: "Inteligencja w zetknięciu z brutalnym życiem górali zyskiwała mało. Nie potrafiła zrozumieć wartości góralszczyzny, nie umiała naprawdę wniknąć w ducha góralskiego, natomiast zastępowała prawdziwe zrozumienie górali egzaltacją i podekscytowaniem. Nie tylko powietrze gór upajało - ilości alkoholu, jakie się w Zakopanem normalnie zużywało, przechodziły moje skromne możliwości". Istnieją legendy o niezwykłych przyjęciach prowadzonych przez "Kapuchę", trwających nawet kilkanaście dni. Nie ma najmniejszej wątpliwości, że Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Zofię Krzeptowską łączyła przyjaźń. Jako stały bywalec Dworca Tatrzańskiego Witkacy portretował "Kapusię" prawdopodobnie trzy razy (dwa portrety znajdują się w Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku). Każdy ze znanych pasteli przedstawia inny typ portretu skodyfikowany w "Regulaminie Firmy Portretowej S.I. Witkiewicza". Prezentowana praca należy do typu B, czyli "rodzaj bardziej charakterystyczny, jednak bez cienia karykatury. Robota bardziej kreskowa niż typu A z pewnym odcieniem cech charakterystycznych, co nie wyklucza "ładności" w portretach kobiecych. Stosunek do modela obiektywny". Twarz portretowanej opracowana jest ze starannością oraz z dużą dozą realizmu. Ubiór oraz pejzażowe tło postaci potraktowane są syntetycznie, w charakterystyczny dla artysty uproszczony sposób. Zofia Krzeptowska upamiętniona została z lisem na ramionach, co potwierdza legendy o dystyngowanym sposobie ubierania się damy z Zakopanego. W oddali widać zdeformowaną bryłę Dworca Tatrzańskiego z charakterystycznym wejściem o zaokrąglonym wykroju. Ponad budynkiem widoczny jest uogólniony zarys Giewontu wnoszący się nad kultowym miejscem przedwojennego Zakopanego. Dominantą portretu są niezwykłe błękitne oczy, spoglądające na widza z każdego jej portretu autorstwa Witkacego.
Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem Paula Gauguina i Władysława Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą . Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.