Portret męski, 1938 r.

1924 rok stanowi ważką cezurę w twórczości Witkacego. Właśnie wtedy artysta porzucił malowanie fantastycznych kompozycji figuralnych opartych o teorię Czystej Formy na rzecz malarstwa portretowego, której uprawiał już wcześniej. Prawdopodobnym powodem zaprzestania "twórczości czystej", aby oddać się sztuce "stosowanej", były, być może, problemy finansowe malarza, jak też intensywny udział w życiu artystycznym zakopiańskiej bohemy. W słynnym, wydanym po raz pierwszy w 1925 roku "Regulaminie Firmy Portretowej", zaczynającym się od motta: "Klient musi być zadowolony. Nieporozumienia wykluczone", Witkacy opracował formę zawierania kontraktu, w którym wszelkie reklamacje oraz uwagi klienta są niedopuszczalne. Pierwszą część regulaminu stanowiło wyszczególnienie pięciu podstawowych typów portretowych: A, B, C, D i E. Prezentowana praca należy do typu B, czyli "rodzaj bardziej charakterystyczny, jednak bez cienia karykatury. Robota bardziej kreskowa niż typu A z pewnym odcieniem cech charakterystycznych, co nie wyklucza 'ładności' w portretach kobiecych. Stosunek do modela obiektywny".
Nieznany nam dzisiaj model został wyobrażony w zielonej marynarce, różowej koszuli z zawiązanym u kołnierzyka czerwonym krawatem, co wprowadza napięcie pomiędzy dopełniającymi się barwami. Zwraca się w kierunku widza, patrząc w przenikliwy sposób. Witkacy wydobył błękit oczu postaci, kontrastując ich kolor wraz z jaskrawożółtymi kreskami tła, które tworzą rodzaj otoku wokół głowy portretowanego. W wizerunku braknie idealizacji. Witkacy zaznaczył zarówno zmarszczki, jak i krągłości twarzy mężczyzny. Swoista nobliwość i charakter portretowanego pochodzą raczej z formy plastycznej, w istocie opartej na kreskowaniu, w której ekspresja linii uwydatnia kompleksję osoby. Mocno zarysowana światłocieniowo twarz sprawia wrażenia refleksji światła, przywodząc na myśl zwierciadło. Mimo stosunkowej prostoty zastosowanych środków, prezencja modela zaleca się mocą wyrazu.
Obraz powstał najprawdopodobniej w Zakopanem w dniu, zgodnie z napisem na licu, 1 września 1938 roku. Towarzyszy mu adnotacja "NP2", co w praktyce Witkacego oznaczało, że artysta, wykonując portret, nie palił od 2 dni. Jeszcze w 1937 roku przepowiadał Weltkatastrophe, katastrofę światową. Napięcia na arenie międzynarodowej negatywnie wpływały na malarza, rzutując na jego pesymistyczną postawę. W tym czasie Witkacy prezentował prace na stosunkowo wielu wystawach, lecz mimo tego otrzymywał coraz mniej zamówień. Prezentowany obraz stanowi jeden z ostatnich akordów malarstwa portretowego o eleganckiej konwencji krótko przed wybuchem wojny.

Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem P. Gauguina i Wł. Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą. Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.