Portret kobiety z niebieskimi koralami, 1930 r.

Stanisław Ignacy Witkiewicz, zgodnie z zakopiańskimi legendami międzywojnia, był stale spotykany w otoczeniu pięknych kobiet. Według wspomnień Magdaleny Samozwaniec: „Był zawsze i stale zakochany. Tak jak inni nie wyobrażali sobie życia bez pieniędzy, tak on nie wyobrażał sobie życia bez miłości”. Towarzyszek Witkacego nie sposób zliczyć, jednak ostatnie obliczenia biografów mówią o około 80 kochankach, a lista faworyt jest wciąż niezamknięta. Nie tylko genialny umysł oraz malarska czy literacka sława intrygowały kobiety, lecz również uroda artysty - szarozielone oczy, dobrze zbudowana sylwetka oraz niezwykle regularne rysy twarzy. Nazywany był „Don Juanem Krupówek” bądź „Półbogiem zakopiańskiego Olimpu”. Poszukiwał wciąż nowych doznań w ramionach kobiet, które zaspokoiłyby metafizyczne nienasycenie Witkacego. Artysta, mimo swej niezwykłej wrażliwości na urok płci pięknej, był szalenie trudnym partnerem. Natalia Kruszyna, kuratorka wystawy „Witkacy. Kobiety i Nienasycenie”, tak opisywała skomplikowane relacje artysty ze swoimi partnerkami: „Niemal obsesyjnie wymagającym od siebie i innych ciągłego intelektualnego i artystycznego rozwoju oraz nieustannej gotowości do intensyfikujących go eksperymentów i wiwisekcji. Czasem intrygujących, niekiedy zabawnych, nierzadko bolesnych. Dlatego przyciągał i drażnił. Oszałamiał i zniewalał. Fascynował i ranił. Wyzwalał emocje i osadzał je w swoim dziele. Wciąż nienasycony i życia, i sztuki. Przeróżne kobiety spotykał na swej drodze. A one, przeróżne budziły w nim uczucia. Od miłości rodzinnej i przyjacielskiej, którą Grecy nazywali storge lub philia, przez młodzieńcze, romantyczne zadurzenia, aż do istnego szaleństwa zmysłów”. Pod względem urody Witkacy preferował blondynki o dużych oczach i wyrazistych rysach twarzy. Portretowana kobieta z opisywanej pracy idealnie wpisuje się w gusta kontrowersyjnego artysty. Wyjątkowe bladobłękitne spojrzenie, karminowe usta oraz delikatny zarys nagich ramion potęgują zmysłowość modelki. Nietypowa jest szata spięta jedynie na biuście - mimo licznych jawnych romansów Witkacego, portretowane kochanki zazwyczaj nie odsłaniały głębokich dekoltów bądź gołe ciało stapiało się z rozedrganą strukturą abstrakcyjnego tła. Dokładnie wystudiowana sylwetka kobiety odpowiada kombinacji typów T.E + B zawartych w skodyfikowanym
w 1925 roku „Regulaminie Firmy Portretowej S.I. Witkiewicza”. Typ B nie dopuszczał rysu karykaturalnego modela ale uwzględniał cechy charakterystyczne dla portretowanego. W przypadku wizerunków kobiecych typ ten „nie wykluczał ładności”, co w prezentowanej pracy niewątpliwie zostało podkreślone przez autora. Natomiast typ E według regulaminu oznaczał „dowolną interpretację psychologiczną według intencji firmy”. Być może wyjątkowości zmysłowego portretu należy szukać w rozszyfrowaniu kombinacji typu E + B, który nie został wytłumaczony w „Regulaminie Firmy Portretowej S.I. Witkiewicza”. Odważne ujęcie nieznanej nam modelki wynika z wyżej przytoczonej „dowolnej interpretacji psychologicznej” autora. Nie wiemy, czy kobieta pochodzi z kręgu znajomych Witkacego, czy było to jednorazowe zlecenie - niewątpliwie zakopiański malarz potrafił wydobyć demoniczność portretowanej kobiety, podkreślając jej niesamowite spojrzenie, krwistoczerwone usta oraz zgrabne, nagie ramiona.


Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem Paula Gauguina i Władysława Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą . Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.

Podatki i opłaty
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.