PORTRET KOBIETY W OKULARACH, 1934

Obraz ten wystawiany był w Muzeum Narodowym w Warszawie w latach 1989-1990. W katalogu do tejże wystawy pod numerem 1869 został wpisany na listę dzieł pod tytułem Portret kobiety w okularach.

Malarz, teoretyk sztuki, pisarz, dramaturg i filozof. Syn Stanisława Witkiewicza - malarza i krytyka sztuki. Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Józefa Mehoffera (1905-1909). W tym czasie odbył kilka podróży artystycznych do Włoch, Francji i Niemiec. W 1914 wyjechał do Australii jako członek ekipy etnografa Bronisława Malinowskiego. W latach 1914-1918 przebywał w Petersburgu służąc jako oficer w armii carskiej. Z tego okresu pochodzą jego pierwsze prace pastelowe - portrety i ekspresyjne kompozycje. W latach 1918-1924 należał do grupy "Formiści" malując kompozycje olejne w myśl założeń stworzonej przez siebie teorii "czystej formy". Po 1924 twórczość malarską ograniczył do działalności "Firmy portretowej S. I. Witkiewicz" - tworząc pastelowe portrety według regulaminu Firmy w pięciu podstawowych typach: A, B, C, D, E. W latach 1928-1932 eksperymentował na sobie działanie narkotyków, głównie peyotlu i kokainy. Tworzy prace malarskie w pracowni portretowej, gdzie obowiązywał cennik i wzory do zamówienia kolejnych "odejść" od realizmu portretowanej osoby na rzecz jej artystycznej wizji ekspresjonistycznej. Twórczość portretowa Witkacego była przez długi czas odbierana jako ekstrawagancja artystyczna i osobliwość. Weryfikację i potwierdzenie geniuszu artysty przyniosły następne lata. W 1983 roku wielki sukces w Paryżu miała jego wystawa w Centre Georges Pompidou.
Prezentujemy portret młodej kobiety przedstawionej na żółtym tle malowanym szerokim gestem. Kobieta włosy ma zaczesane do tyłu, spięte szeroką kokardą. Głowę podnosi lekko do góry, patrząc na widza zza okrągłych okularów lekko przymrużonymi oczyma. Usta jej mocno pociągnięte czerwona szminką lekko rozchylone.