Rycerze przed chatą, 1884 lub 1887 r.

Wandalin Strzałecki jako jeden z licznych polskich artystów żyjących i tworzących na przełomie XIX i XX wieku kształcił się w szkole monachijskiej. Malarstwo Strzałeckiego ściśle związane jest z ogólnymi tendencjami panującymi w środowisku polskim w Monachium u schyłku XIX w. Świadczy o tym typ przedstawienia, realistyczne ujęcie, stonowany koloryt z przewagą ciepłych, brązowych tonów. Prezentowana scena nawiązuje do szczególnie silnego w owym okresie romantycznego nurtu, wyrażającego się w tematyce historycznej. Swoboda przedstawienia, anatomiczna perfekcja i dbałość o autentyzm historycznych detali świadczą o doskonałym warsztacie jaki posiadał Strzałecki i który charakterystyczny był dla wszystkich twórców szkoły monachijskiej, bardzo wysoko cenionych zarówno przez dawnych, jak i współczesnych znawców sztuki, co świadczy o ponadczasowym charakterze malarstwa artystów tegoż środowiska.

Pochodził ze znanej rodziny artystów warszawskich - malarzami byli jego ojciec i dwaj bracia. Studiował początkowo u Wojciecha Gersona w Warszawskiej Klasie Rysunkowej, następnie w akademiach w Petersburgu (do 1879 r.) i akademii monachijskiej (w latach 1880 - 82). Wspólnie z bratem Janem Michałem wykonywał polichromie i obrazy do Kaplicy Matki Boskiej na Jasnej Górze, kościołów w Krasnem i Przesmykach. Ciężka choroba umysłowa wyłączyła go z czynnego życia - od 1885 r., aż do śmierci, przebywał w Zakładzie Jana Bożego w Warszawie. Malował portrety, sceny rodzajowe i historyczne, często oparte na motywach literackich. Wykonywał kopie dzieł znanych mistrzów, zajmował się konserwacją, a także twórczością literacką.