Śpiewaczka, 1932 r.

Otwarta w maju 1932 roku wystawa Rytmu (wystawa, na której zaprezentowano "Śpiewaczkę" Tymona Niesiołowskiego) była jednym z najważniejszych wydarzeń artystycznych tego czasu. Wydaje się więc, że zanim przedstawimy obraz, należy krótko wyjaśnić artystyczny kontekst, w którym wkroczył on na scenę polskiej historii sztuki. Ekspozycja Rytmu z 1932 roku wzbudziła bowiem nie tylko ogromne zainteresowanie stołecznej publiczności, ale również prasową burzę. Szeroko komentowane wydarzenie spowodowało zaprzestanie dalszych wspólnych przedsięwzięć artystów zrzeszonych w grupie. Jeśli wierzyć Konradowi Winklerowi, z zamieszania wokół ekspozycji zwycięsko wyszło tylko dwóch malarzy, a stara gwardia nie spełniała pokładanych w niej oczekiwań. Krytyk pisał, że w 1932 roku honor Rytmu ratowali na wystawie jedynie Roman Kramsztyk i właśnie Niesiołowski "Droga", nr 7-8, s. 671-672). Niesiołowski wystawił na Salonie Wiosennym 1932 roku pięć prac: "Krajobraz", "Martwą naturę", "Kompozycję", "Motyw dekoracyjny" oraz "Śpiewaczkę". Krytyka do wszystkich odnosiła się bardzo entuzjastycznie. Artystę określano jako "malarza przedziwnego uroku, prawdziwego poetę" (P.G. Wiosenny Salon Rytmu, "Gazeta Warszawska" 1932, nr 160, s. 5). Zwracano uwagę na "wykwintną stylizację postaci kobiecych" (S. Podhorska-Okołów, Wystawa Rytmu,"Bluszcz" 21.05.1932, s. 11). Na tle innych artystów wystawiających w Instytucie Propagandy sztuki Niesiołowski mocno się wyróżniał. Decydowała o tym przede wszystkim konsekwencja działań malarza. Salon Wiosenny w 1932 roku zapamiętano bowiem jako czas rozmycia się klasycyzującego programu warszawskich artystów. Niesiołowski jako jeden z nielicznych nie uległ "artystycznemu rozprężeniu". Od chwili założenia Rytmu w lutym 1922 roku reprezentowany przez jego główne figury program estetyczny był stosunkowo spójny. Dziesięć lat później za sprawą Władysława Skoczylasa, kuratora Salonu w 1932 roku, doszło do załamania linii programowej grupy. W czasie organizacji wystawy Skoczylas wysunął tezę, że twórczość ugrupowania nie rozwijała się prawidłowo z powodu zatargu z Zachętą. Skoczylas odradzał ponadto młodym artystom zawiązywanie nowych stowarzyszeń i radził wstępować do Rytmu. W efekcie ugrupowanie straciło swój jasno określony klasycyzujący charakter. Rozmycie się profilu Rytmu spowodowało w 1932 roku lawinę niepochlebnych komentarzy. Jedną z nielicznych postaci, która ich uniknęła, był, jak już wspomniano, Tymon Niesiołowski.

Studiował w latach 1900-05 w krakowskiej ASP u J. Mehoffera, S. Wyspiańskiego i T. Axentowicza. W 1907-08, 1912 i 1928 podróżował do Monachium, Wiednia, Włoch i Paryża. Od 1905 r. mieszkał w Zakopanem, gdzie projektował wzory dla pracowni "Kilim". We jego wczesnej twórczości widoczne są wpływy secesji i malarstwa Paula Gauguina, później także Paula Cézanne`a i Augusta Renoir`a oraz Amadeo Modiglianiego. Używał czystych, intensywnych kolorów, postacie i przedmioty obrysowywał wyrazistym konturem. Od 1928 roku był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a w latach 1945-60 na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Należał do Towarzystwa Sztuka Podhalańska, ugrupowania Rytm oraz do Grupy Toruńskiej. Malował najchętniej akty we wnętrzach, kąpiące się kobiety, postacie z cyrku i z commedia dell`arte, kwiaty oraz pejzaże i widoki miejskie. Tworzył także na zamówienie portrety, rysował pocztówki, zajmował się grafiką, rzeźbą, pisał dramaty, opowiadania i powieści.