Dziewczynka z kwiatem, 1958 r.

Według Joanny Pollakówny lata 50. to w twórczości Tymona Niesiołowskiego "najszczęśliwsza epoka", w której powstaje "cała seria obrazów czystych, wyważonych, spokojnie pewnych siebie w swojej prostocie". "Niesiołowskiego - pisze historyczka sztuki - w dojrzałej formie twórczości cechuje doskonałe poczucie swobody w wyborze malarskich środków. Źródłem tej swobody jest przede wszystkim doskonale opanowane rzemiosło (...). Niesiołowski jest malarzem płodnym, chętnie powracającym do ulubionych wątków. Są tu również rysowane ciemnym, klarownym konturem postacie dziewczęce. (...). Niesiołowski z upodobaniem bawi się rozpętywaniem i natychmiastowym okiełznywaniem kakofonii kompozycji. Ta bujność, radość malowania sprawia, że niektóre obrazy Niesiołowskiego z jego najszczęśliwszej epoki wydają się jak gdyby przeładowane, zbyt wielomówne. Ze łakomie wszystko w nich usiłuje pomieścić (...). Ale jest to łakomstwo smakosza, znawcy sztuki malowania, miłośnika wielkiego malarstwa europejskiego, który nie waha się przed parafrazą "Śpiącej Wenus" Giorgionega (...), którego stać równocześnie na kompozycje ciche i lakoniczne, jak niektóre z pięknych martwych natur (...), jak niektóre portrety. Bo i w ciszy malarskiej, w ascezie, kryje się radość malowania. Może właśnie w mistrzostwie ostrożnie i trafnie uchwyconego tonu ukrywa się radość najgłębsza". "Czy jest kres takiej radości?" (J. Pollakówna, Tymon Niesiołowski 1882-1965, katalog wystawy [wstęp], Muzeum Narodowe w Warszawie 1982, s. 11-13).

Studiował w latach 1900-05 w krakowskiej ASP u Józefa Mehoffera, Stanisława Wyspiańskiego i Teodora Axentowicza. W 1907-08, 1912 i 1928 podróżował do Monachium, Wiednia, Włoch i Paryża. Od 1905 roku mieszkał w Zakopanem, gdzie projektował wzory dla pracowni "Kilim". We jego wczesnej twórczości widoczne są wpływy secesji i malarstwa Paula Gauguina, później także Paula Cezanne`a i Augusta Renoir`a oraz Amadeo Modigliani`ego. Używał czystych, intensywnych kolorów, postacie i przedmioty obrysowywał wyrazistym konturem. Od 1928 roku był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a w latach 1945-60 na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Należał do Towarzystwa Sztuka Podhalańska, ugrupowania Rytm oraz do Grupy Toruńskiej. Malował najchętniej akty we wnętrzach, kąpiące się kobiety, postacie z cyrku i z commedia dell`arte, kwiaty oraz pejzaże i widoki miejskie. Tworzył także na zamówienie portrety, rysował pocztówki, zajmował się grafiką, rzeźbą, pisał dramaty, opowiadania i powieści.