Antygona, 1963 r.

Dla Niesiołowskiego, podobnie jak dla wielu innych polskich artystów, bohaterstwo i moralna siła człowieka wobec Zagłady stały się w okresie powojennym istotnym tematem sztuki. Prezentowana "Antygona" stanowi obok ikonicznej "Elektry" Kowarskiego (Muzeum Narodowe, Warszawa) wybitny przykład mierzenia się z tą trudną i na przełomie lat 50. i 60. ciągle bolesną i aktualną tematyką. Artysta w swojej kompozycji ukazał bohaterkę tragedii Sofoklesa, Antygonę opłakującą ciało brata, Polinejkesa. W greckim dramacie wspomniany epizod nie był inscenizowany - był jedynie wzmiankowany przed publicznością w dialogach, tak by na scenie uniknąć obrazowania makabry. Niesiołowski postępuje wbrew antycznej poetyce i wystawia na widok publiczny ludzkie cierpienie w jego najczystszej formie. Artysta w twórczy sposób wykorzystał ikonografię piety i opłakiwania, bazując przede wszystkim na kameralnych obrazach włoskiego renesansu (np. "Piecie" Giovanniego Belliniego z weneckiej Akademii). Obraz powstał w dojrzałej fazie twórczości Niesiołowskiego i zdradza charakterystyczny dla artysty styl. Dla wielu historyków sztuki - jak np. dla Joanny Pollakówny - późny okres Niesiołowskiego jest ukoronowaniem jego twórczych poszukiwań.

Studiował w latach 1900-05 w krakowskiej ASP u J. Mehoffera, S. Wyspiańskiego i T. Axentowicza. W 1907-08, 1912 i 1928 podróżował do Monachium, Wiednia, Włoch i Paryża. Od 1905 r. mieszkał w Zakopanem, gdzie projektował wzory dla pracowni "Kilim". We jego wczesnej twórczości widoczne są wpływy secesji i malarstwa Paula Gauguina, później także Paula Cézanne`a i Augusta Renoir`a oraz Amadeo Modigliani`ego. Używał czystych, intensywnych kolorów, postacie i przedmioty obrysowywał wyrazistym konturem. Od 1928 roku był profesorem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, a w latach 1945-60 na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Należał do Towarzystwa Sztuka Podhalańska, ugrupowania Rytm oraz do Grupy Toruńskiej. Malował najchętniej akty we wnętrzach, kąpiące się kobiety, postacie z cyrku i z commedia dell`arte, kwiaty oraz pejzaże i widoki miejskie. Tworzył także na zamówienie portrety, rysował pocztówki, zajmował się grafiką, rzeźbą, pisał dramaty, opowiadania i powieści.