Pejzaż, 1970 r.

Pod koniec lat 50. w twórczości Tadeusza Dominika nastąpił powrót do malarstwa figuratywnego, by od lat 60. znów skierować się ku formom przedstawiającym skierowanym ku abstrakcji. Syntetycznemu ujęciu pejzażu pozostał już wierny do końca swoich dni. O swojej twórczości sam mówił: „Moje malarstwo jest w całości efektem otwarcia na naturę, jest inspirowane naturą. Nie ilustruję natury, ale swoimi obrazami otwieram drogę widzowi do jej własnego przeżywania.” Dominik jest w 100% malarzem przyrody, którą w sposób twórczy syntetyzuje w serię abstrakcyjnych kształtów i form zestawionych na płótnie. Plamy barwne i pociągnięcia pędzlem kojarzą się z drzewami, roślinami, wzgórzami i kwiatami. Taki w wyrazie jest też „Pejzaż” z 1970 roku. Obraz przedstawia jakby przekrój przez powierzchnię ziemi. U dołu brązowy pas stanowi wnętrze ziemi. Czernią - wypełniającą środkowy pas płótna artysta zarysował wierzchnią warstwę podściółki. Liczne owalne i okrągłe plany przywodzą na myśl zarys nasion i szykujących się do kiełkowania roślin. Powyżej pionowymi uderzeniami pędzla w barwach intensywnej zieleni i żółcieni wzbijają się ku niebu pasy roślin i traw. Całość zwieńczona jest niebieskimi okręgami będącymi syntezą kwiatów sięgających ku niebu. Obraz Tadeusza Dominika to radosna zmysłowa afirmacja urody świata. Skróty plastyczne, którymi operuje w obrazie świadczą o precyzyjnym myśleniu artysty do syntetyzacji i ujęcia najistotniejszych elementów przyrody zamkniętych jedynie w kilku trafnych uderzeniach pędzla i plam barwnych.