Kompozycja, 1975 r.

"Kiedy malarz osiąga pewien szczególny stopień swobody, kiedy w obrazach jego nie znajdziemy niczego, co świadczyłoby o usilnym przestrzeganiu reguł, przezwyciężaniu przeszkód - mawia się o nim zwykle, iż `maluje tak jak śpiewają ptaki`. Niejednokrotnie już formułowano tego typu uwagi w odniesieniu do twórczości Tadeusza Dominika. Patrząc na obrazy Tadeusza Dominika mamy pewność, że powstawały one szybko, bez wahania i mozołu. Czyste, szerokie plamy rozrzucone są po powierzchni płótna jak barwne kule ogni sztucznych; przybierają kształty skupione lub rozpływające się, nieustannie zdają się zmieniać, opadać, unosić. Plama osadzona nieomylnie w przestrzeni, nasycona światłem, nigdy nie pozostaje obojętna wobec innych plam. Związana z nimi wspólną gamą, wspólnymi zasadami harmonii, gra ściśle wyznaczoną jej rolę w kompozycji, w jednolitej dźwięcznie brzmiącej melodii. Błędem byłoby jednak sądzić, że tego rodzaju postawa twórcza, w której intencje i działania wydają się proste, przejrzyste - należy do postaw najłatwiejszych. Jest to pozorna prostota, pozorna przejrzystość. Polifoniczna harmonia barwna obrazów Tadeusza Dominika oparta jest na głębokiej kulturze malarskiej" (Andrzej Osęka, Za każdą barwną plamą...).

Malarz, grafik, zajmował się też tkaniną artystyczną, ceramiką, a także grafiką komputerową. W latach 1946-51 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. W 1951 roku rozpoczął pracę pedagogiczną na stołecznej uczelni i przeszedł przez wszystkie stopnie kariery akademickiej, od asystenta do profesora zwyczajnego (1988). Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP. Był laureatem m.in. nagrody im. Jana Cybisa (1973) i stypendystą Ford Foundation (1962). Jego prace znajdują się w zbiorach muzealnych oraz prywatnych w Polsce i na świecie.