Rajery, 1959 r.

"W obrazach pokazuję kalekich ludzi, kalekie uczucia, pokazuję to, co szare, zwyczajne. Wtedy zawstydzam rzeczy ładne. Bo sztuka to nie kontemplacja piękna, lecz przeżywanie ludzkich spraw... Nasycam kolor do maksimum, a potem nagle go przygaszam. Przygaszam tak, jak gasną nasze przeżycia. Jak rodzą się kontrasty ludzkiego losu. Mam stale na myśli ludzi pięknych, poplamionych brudem".
Tadeusz Brzozowski

Imponujący obraz "Rajery", namalowany w 1959, to ważna praca w dorobku Tadeusza Brzozowskiego. Pochodzi z okresu, o którym trafnie pisał Aleksander Wojciechowski: "Zwarte bryły lub wyodrębnione płaszczyzny, będące poprzednio centralnym akcentem kompozycji, przykrywa teraz pajęczyna ostrych linii. Swobodnie rozmalowane plamy zostają uwięzione w sieci kresek i nieregularnych smug grubo kładzionej farby. Tło obrazu jest oschłe, kostyczne, pozbawione dotychczasowej soczystości mocno nasyconych kolorów. Całość traci nieco z poprzedniego dramatyzmu" (Aleksander Wojciechowski, "Konfrontacje 1960", w: Galeria Krzywe Koło. Katalog wystawy retrospektywnej. Muzeum Narodowe w Warszawie, Warszawa 1990, s. 72).
"Rajery" Brzozowskiego należą do grupy pięćdziesięciu dzieł, które nabyła - bezpośrednio od artystów - Beatrice Perry, właścicielka Gres Gallery w Waszyngtonie, w czerwcu 1960 podczas dwutygodniowego pobytu w Polsce. Jak czytamy w liście Perry do Petera Selza, kuratora wystawy "15 Polish Painters" w nowojorskim Museum od Modern Art, było to w marcu 1961. Wkrótce potem, 18 kwietnia 1961, w waszyngtońskiej Gres Gallery odbyła się wystawa polskiej sztuki, na której zaprezentowano "Rajery" pod angielskim tytułem "Paradise Feathers". Ekspozycja, na której obok Brzozowskiego zawisły prace Dominika, Fangora, Kobzdeja, Potworowskiego, Urbanowicza, Ziemskiego i Szapocznikow, trwa do 13 maja.
Przełom lat 50. i 60. był czasem, w którym większość obrazów namalowanych przez Tadeusza Brzozowskiego trafiła za granicę. Sporą rolę odegrał w tym Kazimierz Karpuszko, Amerykanin polskiego pochodzenia, który pełnił funkcję tłumacza i fotografa Petera Selza - kuratora wystawy "15 Polish Painters" - podczas jego podróży do Polski. Początkowo związany z Contemporary Art Gallery, Karpuszko w 1961 założył swoją własną galerię. Nadał jej prowizoryczną nazwę Gres Gallery, a następnie K. Kasimir Gallery. W ciągu kilku lat zorganizował Tadeuszowi Brzozowskiemu dwie wystawy indywidualne i sprzedał kilkanaście jego obrazów. Wśród nich były "Rajery", które przekazała Karpuszce Beatrice Perry z waszyngtońskiej Gres Gallery.
Koniec lat 50. to moment, w którym reaktywowana została Grupa Krakowska. Liderska rola Brzozowskiego w tym ugrupowaniu spowodowała, że już w 1957, na II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie, cieszył się statusem uznanego artysty. W 1960 poznał Petera Selza i zapadła decyzja o jego udziale w wystawie "15 Polish Painters". W tym samym czasie jego prace reprezentowały Polskę na V Biennale w Sao Paolo.
Podobnie jak wielu polskich artystów, Tadeusz Brzozowski we Francji związany był z Galerie Lambert. W grudniu 1960 odbyła się tam wystawa jego prac, które w tym samym roku znalazły się w Galerii Krzywe Koło. Jego twórczość wzbudziła nad Sekwaną niemałe zainteresowanie. Na jego fali powstał krótki tekst Ignacego Witza dla "Życia Warszawy" z 28 października 1960. Witz pisał w nim: "Nie znam wśród pokolenia malarzy czterdziestoletnich nikogo takiego, który by mógł równać się z Tadeuszem Brzozowskim, jeżeli chodzi o opanowanie materii, o wyrażenie jej urody. Malarz ten posługuje się bogatym arsenałem środków, rozgrywa światło i cień, i kontrasty w sposób niezwykle wrażliwy. Nic w tym z chłodnego popisu majsterstwa, nic z rutyny. Wszystko znalezione w sobie, wynikające z osobistej wizji, niepokojącej poetyki, nastrojów i klimatów bardzo osobliwej struktury".
W 1960 Tadeusz Brzozowski został nominowany do dwóch ważnych nagród - Guggenheima i Hallmark. Choć nie został laureatem żadnej z nich, otworzyło to przed nim nowe możliwości. Artysta miał dość ambiwalentny stosunek do zainteresowania, które budziła jego sztuka, izolując się nieco w Zakopanem. Jednocześnie jego prace były wystawiane w Nowym Jorku. W czasie krótkiego pobytu w Paryżu w 1961, Brzozowski wziął udział w filmie dokumentalnym "Pourqoui Paris". Zapytany przed kamerą, czy chciałby zamieszkać we Francji na stałe, odpowiedział przecząco, argumentując, że od Paryża woli Zakopane.

Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała "alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było "opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.