Precle, 1959 r.

"W twórczości Brzozowskiego przeplatają się ze sobą sprawy na serio i na niby. Żart staje się nieoczekiwanie powagą. Powaga - żartem. Zacierają się granice między uśmiechem, a grymasem bólu. Artysta potrafi przeżywać głęboko dramatyczne uczucia, aż nagle jedną plamą, linią, błyskiem światła zaczyna drwić z nich. Nadyma swoje baloniki - by je natychmiast przekłuć. To samoobrona przed patosem. (…) W samym działaniu koloru, w jego natężeniu, blasku, nagłych wybucham i nagłym gaśnięciu - zawarta jest emocja. Odczuwamy ją w spięciach między zimnymi a ciepłymi tonami. Pomiędzy powierzchnia gładką, lśniącą, pokrytą równomiernie farbą - a partiami malowanymi grubo, niemal brutalnie. W rozżarzeniu do maksimum plamy barwnej i jej nieoczekiwanym przyduszeniu. Powstają zgrzyty, kontrasty. I w działaniu kolorem jest więc Brzozowski konsekwentny. Uderza równocześnie w strunę dźwięczącą ostro i fałszywie. Wzmaga napięcie. Pogłębia wewnętrzne rozdarcie swych kompozycji. Potęguje ich dramatyczność" (Aleksander Wojciechowski, Tadeusz Brzozowski, "Przegląd artystyczny", nr 3, maj-czerwiec 1958).

"Precle" to obraz z niebywałą historią, udokumentowana kronika wystaw pozwala prześledzić drogę jaką przebył przez liczące się instytucje europejskie i amerykańskie. Historia ta jest niejako historią samego Brzozowskiego - od zakopiańskiej pracowni po światowe salony sztuki. Druga połowa lat 50 to intensywny okres w karierze artysty. W 1956 roku Brzozowski zaczyna podróżować - poznaje drezdeńską kolekcję sztuki, zwiedza Włochy. W tym samym mniej więcej czasie reaktywowana zostaje Grupa Krakowska, której Brzozowski staje się ważną figurą. W 1957 roku, kiedy wystawia swoje prace na II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie cieszy się już statusem artysty uznanego. Obrazy Brzozowskiego trafiają do kolekcji muzealnych. W 1959 reprezentuje Polskę na V Biennale w Sao Paulo, wystawia tam prezentowane przez nas "Precle". Brzozowski nie zdobywa tego roku żadnej nagrody, natomiast Biennale to jest istotne dla polskiej sztuki o tyle, że Aleksander Kobzdej wygrywa drugą, prestiżową nagrodę (tzw. Prix Materazzo) za cykl obrazów "Idole". W 1960 roku, za sprawą Kazimierza Karpuszki poznaje Petera Selza - kuratora związanego z Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Zapada wówczas decyzja o udziale artysty w nowojorskiej wystawie "15 Polish Painters". Większość obrazów z tego okresu zostaje sprzedana poza granicami Polski, częściowo dzięki relacjom nawiązanym podczas wizyty Brzozowskiego w Paryżu w grudniu 1959 i 1961 roku.
W stolicy Francji - jak wielu polskich artystów - Brzozowski wiąże się z Galerie Lambert. W grudniu 1960 roku ma tam miejsce wystawa jego prac (prezentowanych w październiku tego samego roku w Galerii Krzywe Koło). Na obu z wymienionych wystaw pokazuje "Precle". Zarówno nad Wisłą jak i nad Sekwaną kompozycje artysty wzbudzają duże zainteresowanie. W 1960 roku jego międzynarodowa kariera nabiera rozpędu. Zostaje nominowany do dwóch ważnych nagród - Guggenheima i Hallmark. Choć żadnej z nich nie otrzymuje, jego prace wystawia się wtedy w Nowym Jorku. Przed artystą otwierają się nowe perspektywy. On sam niejako dystansuje się od zamętu i pozostaje we względnej izolacji w Zakopanem. Stosunek Brzozowskiego do zachodnich środowisk artystycznych przełomu lat 50 i 60. jest ambiwalentny. Z jednej strony - artysta był świadom rangi i dynamiki paryskiego i nowojorskiego życia artystycznego. Z drugiej - mimo nadarzającej się możliwości emigracji, nie czynił żadnych starań. W czasie krótkiego pobytu w Paryżu w 1961 roku Brzozowski wziął udział w filmie dokumentalnym "Pourqoui Paris". Zapytany przed kamerą czy chciałby zamieszkać we Francji na stałe odpowiedział przecząco, argumentując, że od Paryża woli Zakopane. Ponieważ artysta malował stosunkowo mało (od kilku do kilkunastu obrazów rocznie), nie zdecydował się również na podpisanie kontraktu z żadną z amerykańskich galerii wymagających stałych dostaw obrazów. W tym samym czasie Brzozowski przygotowywał obrazy na XXI Biennale w Wenecji, na którym w 1962 roku miał reprezentować Polskę razem z Aliną Szapocznikow i Eugeniuszem Eibischem.


Od 1936 studiował malarstwo w ASP w Krakowie, w latach 1940-1942 kontynuując naukę w Kunstgewerbeschule, powstałej w miejsce Akademii. W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym Tadeusza Kantora - grał w Balladynie (1943) i główną rolę w Powrocie Odysa (1944). W tym okresie zajmował się też konserwacją dzieł sztuki, co okazało się owocne dla jego własnej techniki malarskiej w przyszłości. W 1945 ostatecznie ukończył studia w krakowskiej ASP. Do 1948 wystawiał z Grupą Młodych Plastyków, uczestnicząc w najważniejszych wystawach młodego ruchu artystycznego, aż do narzucenia przez władze socrealizmu jako obowiązującego stylu obrazowania. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął pracę pedagogiczną w Szkole Kenara. W tym okresie, w toku samodzielnych prób i doświadczeń stał się wirtuozem techniki malarskiej. Kolor, faktura, gra laserunków i walorów, cała "alchemia“ jaką stosował w swoich obrazach złożyły się na niepowtarzalne zjawisko malarstwa abstrakcyjnego, które zdolne było "opowiadać“ samą swą formą. W 1955 powrócił do udziału w wystawach, uczestnicząc w licznych pokazach w Polsce i za granicą, organizując też wiele wystaw indywidualnych.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.