Padlinna & Ścierwiątka, 1979 r.

"Oglądając pana obrazy, obserwuje się ucieczkę przed symetrią, która znajduje i tak odzwierciedlenie w odbiorze widza, w pięknej harmonii.
Sprawa jest bardzo prosta, ponieważ czym innym jest proponowana wizja artysty, a czym innym budowa czysto abstrakcyjna płaszczyzny. Są obrazy niesłychanie precyzyjnie, abstrakcyjnie budowane - nie tylko same abstrakcyjne obrazy, ale np. figuratywne. Starałem się iść tą drogą. Proponując swoją wizję, wtłaczam ją jakby w tę bardzo precyzyjną budowę, którą pan nazwał harmonią. Zawsze bronię się przed dosłownością. Wszystko - cokolwiek jest w tych obrazach powiedziane - jest zawsze wieloznaczne. Oczywiście nie tak, że może to znaczyć wszystko. Steruję odbiorem widza w pewnym kierunku. Tam nie jest może od A do Z, ale od A do P... To zbiór aluzji, które można odczytać. Powinien być tak bogaty, aby zawsze pozwalał odczytywać nowe sprawy. Oczywiście, w granicach pewnego zbioru - nazwałbym te możliwości. Staram się, aby obraz był jak książka, choć niektórzy malarze traktują go jak telegram - dwa, trzy elementy, które zresztą mogą być pełne treści. Ale ja jestem zwolennikiem bogactwa treściowego.
Pomówmy jeszcze o kolorze w pana twórczości - o tych wspaniałych, niezwykle bogatych i głębokich zestawieniach barwnych, które mają - poza działaniem formalnym - głębsze znaczenie...
W moim odczuciu każdy element formalny musi być nośnikiem jakichś treści emocjonalnych. Dlatego nie maluję, gdy nie mam nic do powiedzenia. Chodzi o pewne układy emocji, które właśnie są przekazywane przez nośniki czysto formalne - przez kolor, materię malarską, przez kształt tych spraw, które tam występują".
By obraz był jak książka... Z Tadeuszem Brzozowskim rozmawia Andrzej Lisowski, "Odra", nr 4, kwiecień 1981