Skrzypaczka

Studiowała w l. 1919-22 w Wolnej Akademii Sztuk Pięknych we Lwowie pod kierunkiem L. Podhoreckiego, E. Pietscha i F. Wygrzywalskiego. W l. 1920-22 kontynuowała naukę rysunku u I. Pieńkowskiego, W. Jarockiego i H. Kunzeka w krakowskiej ASP. W 1925 wyjechała do Paryża, gdzie uzupełniła studia u F. Légera i A. Ozenfanta w Academie Moderne. W 1926 pokazała swe prace na Salonie Niezależnych. Po powrocie do Lwowa w 1929 została współzałożycielką Zrzeszenia Artystów Plastyków "artes" reprezentującego nurt swoistego, rodzimego nadrealizmu. W okresie 1930-1932 uczestniczyła w jego wystawach w TPSP i Muzeum Przemysłowym we Lwowie, w Salonie Czesława Garlińskiego i Domu Towarowym Braci Jabłkowskich w Warszawie, w Krakowie, Łodzi, Stanisławowie i Tarnopolu. Należała też do grona twórców I Teki Graficznej "artesu" (1930). W 1931 wyszła za mąż za malarza Romana Sielskiego. W 1932 wstąpiła do Lwowskiego ZZAP, w którego wystawach brała udział do 1939. W końcu l. 30 należała ponadto do lwowskiej grupy Zespół. W okresie międzywojennym uczestniczyła w prezentacjach sztuki lwowskiej w warszawskim IPS (1935, 1936, 1939), w Szwecji (1936) i Moskwie (1940). Podczas pobytu w Paryżu malowała syntetyczne, dekoracyjne pejzaże, portrety, akty i martwe natury. W malowanych w okresie przynależności do "artesu" sentymentalnych pejzażach i scenach rodzajowych czerpała inspiracje ze sztuki naiwnej; nasycała obrazy liryzmem, nastrojem oczekiwania lub rozmarzenia. W kolażach i fotomontażach stosowała znamienne dla poetyki nadrealizmu zaskakujące zderzenia przedmiotów i postaci, oraz kontrastowe zestawienia płaszczyzn o zróżnicowanych fakturach i deseniach. Jako członek grupy Zespół zbliżyła się do nurtu kolorystycznego. Oferowana praca pochodząca z lat 60. świadczy o kolorystycznej wrażliwości artystki, a zarazem przypomina o awangardowym rodowodzie jej sztuki. Lekka geometryzacja i płaszczyznowość form podporządkowana tu jest formule figuratywnego obrazowania o dekoracyjnych walorach.