OCTAVIO PICCOLOMINI, 2 poł. XIX w.

Octavio (Ottavio) Piccolomini, pierwszy książę Amalfi (1599 Florencja - 1656 Wiedeń), austriacki wódz z czasów wojny trzydziestoletniej. W wieku 16 lat rozpoczął służbę w wojsku hiszpańskim jako zwykły pikinier. Dwa lata później, w czasie wybuchu wojny trzydziestoletniej w Czechach został mianowany kapitanem pułku kawalerii i wysłany przez wielkiego księcia Toskanii Cosimo II do armii cesarskiej, w której walczył i wyróżnił się w bitwie na Białej Górze. W 1624 służył przez krótki czas w armii hiszpańskiej w księstwie Mediolanu. W 1627 wrócił do służby w armii cesarskiej w stopniu pułkownika gwardii przybocznej A. Wallensteina. Wkrótce popadł w tarapaty za praktykowanie licznych ździerstw i wymuszeń w Stargardzie Szczecińskim. Pomiędzy 1627 a 1628 rokiem został mianowany dowódcą wojsk cesarskich w Stargardzie. W tym czasie rozpoczął prace nad oczyszczaniem miasta ze szwedzkich niewybuchów, przy umacnianiu fortyfikacji i bastionu świętojańskiego, podwyższaniu brzegów rzeki Iny oraz był autorem przebudowy stargardzkiego odwachu. W uznaniu tych zasług w 1628 Rada Miejska nadała Piccolominiemu honorowe obywatelstwo Stargardu.
Po inwazji szwedzkiej wziął udział w bitwie pod Lützen. W oficjalnym raporcie z bitwy cesarz mianował go generałem. W kampanii roku 1633 Piccolomini miał komendę nad ważnym wydzielonym oddziałem stojącym w Hradcu Králové, mającym za zadanie utrudniać nieprzyjacielowi dostęp ze Śląska do Czech.
Piccolomini, i nie aprobując polityki Wallensteina, przyłączył się do wojskowej konspiracji, która znalazła swój epilog w postaci zamordowania Wallensteina 25 lutego 1634. Za wydatny udział w tym mordzie cesarz nagrodził Piccolominiego buławą marszałkowską, ogromną sumą 100 tys. guldenów oraz posiadłością w miejscowości Náchod.
W dniach 5-6 września 1634 wyróżnił się w wielkim zwycięstwie pod Nördlingen. W 1638 został hrabią cesarstwa, a w 1639 pobił Francuzów (odsiecz dla Thionville 7 lipca 1639). Został po tym natychmiast nagrodzony członkostwem w Radzie Cesarskiej oraz dostał od króla Hiszpanii księstwo Amalfi. W 1640 wyparł z Czech Johana Banéra. Od 1642 r. spędził kilka lat w hiszpańskiej służbie, gdzie otrzymał jako nagrodę tytuł granda oraz Order Złotego Runa. Kilka lat później, ponownie wstąpił do armii cesarskiej i został generalissimusem końcowej kampanii wojny trzydziestoletniej.
Trzy dni po zakończeniu wojny cesarz wystosował do niego list z podziękowaniami oraz nagrodził go ogromną sumą 114.566 guldenów.