WŁOSKI NAŚLADOWCA ANNIBALE CARRACCIEGO

Obraz przedstawia opłakiwanie martwego Chrystusa po zdjęciu z krzyża. Przedstawienie to było bardzo popularne w dawnym malarstwie, jednakże oparte jedynie na tradycji i literaturze mistyków, a nie na ewangeliach, w których scena taka nie została opisana.
W scenie uczestniczą te same osoby, które stały pod krzyżem podczas ukrzyżowania: matka Jezusa Maria, św. Maria Magdalena i św. Jan Ewangelista. W oferowanym obrazie ciało Chrystusa zgodnie z siedemnastowieczną ikonografią spoczywa na płótnie rozpostartym na ziemi, a jego tors wsparty jest na łonie Marii. Ponadto ciało Chrystusa przedstawione jest frontalnie, co zgodnie z potrydencką teologią podkreśla sakramentalny aspekt wyobrażenia. Uwydatniony jest on również w postawie Marii – cierpiącej, ale jednocześnie ofiarującej syna w ofierze. Pozostałe postaci przedstawienia Maria Magdalena i Jan pogrążeni w żałobie oczekują, by przygotować ciało do pogrzebu. Scenie towarzysza anioły podtrzymujące ręce i nogi Chrystusa.
Kompozycyjnie obraz wykorzystuje szereg tradycyjnych wzorów ikonografii martwego Chrystusa, sceny Piety (w których Maria podtrzymuje na kolanach ciało Syna) czy też Piety anielskiej, w której bezwładne ciało Zbawiciela podtrzymują anioły.
Scena ukazana jest w pejzażu, lecz płaskie, kulisowe zakomponowanie krajobrazu stanowi jedynie tło dla wyraźnie wydobytej światłem pierwszoplanowej grupy.
Omawiany obraz kompozycyjnie i stylistycznie nawiązuje do wielu wcześniejszych wzorów zarówno ikonograficznych jak i artystycznych. Ustalenie nazwiska autora jest niezmiernie trudne. Jest to zapewne dzieło malarza włoskiego należącego do nurtu barokowego klasycyzmu zapoczątkowanego przez malarską rodzinę Carraccich z Bolonii. Autor obrazu działał najprawdopodobniej w środkowych Włoszech, być może w Rzymie lub Bolonii, dwóch ośrodkach, w których wpływy Carraccich były wyjątkowo silne. Autor obrazu cytuje motywy kompozycyjne i stylistyczne w twórczości Carraccich, przed wszystkim Annibale Carracciego, najprawdopodobniej jednak działał później niż niż oni, być może około połowy XVII w.
Obraz namalowany jest na blasze miedzianej. Nie było to w malarstwie nowożytnym podobrazie powszechnie stosowane, tak jak deski, czy płótna, lecz wykorzystywane jako podłoże do niewielkich obrazów przeznaczonych do prywatnej dewocji, czy też obiektów o charakterze kolekcjonerskim.
Oferowane dzieło ze względu na swoja tematykę i rozmiar było najprawdopodobniej o obrazem o charakterze dewocyjnym, służącym prywatnej modlitwie i kontemplacji.