Piaskowy sonet, 1986 r.

"TB: Podobno za jedną z nagród w konkursie plastycznym kupił Pan sobie mieszkanie i samochód?
JY: To był początek lat 80., a więc zupełnie inne czasy. Zdobyłem wówczas pierwszą nagrodę za plakat przedstawiający rozwój publicznej komunikacji w Mediolanie. Stworzyłem cały cykl plakatów. Jeden nagrodzono, drugi otrzymał wyróżnienie. Dostałem za to kilkanaście tysięcy dolarów.

TB: Kiedy rozpoczęła się Pana artystyczna przygoda?
YJ: Zaczynałem bardzo wcześnie. Mogłem mieć dwa lata. Moi rodzice studiowali na wydziale sztuk pięknych UMK. W domu zawsze mieli pełno tuszy i farb. Nie musieli mnie nawet zachęcać. Byłem dość zamkniętym w sobie dzieckiem. Dzięki rysunkom uciekałem w swój włąsny świat. Niektóre dzieci przestają po pewnym czasie rysować. Ja nie przestałem.

TB: Ale na Wydział Sztuk Pięknych UMK trafił Pan z przypadku.
YJ: Można tak powiedzieć. Chciałem pójść na medycynę albo na astronomię. To były lata 70. Obawiałem się, że obleję egzaminy i trafię do wojska. Dużo rysowałem. Sztuki piękne były w zasięgu ręki. Cały czas żałuję tego wyboru. Chciałbym robić coś innego w życiu, ale nic poza malowaniem mi nie wychodzi (śmiech).

TB: Dawna przystań AZS-u, forty, gotyckie elementy. W Pana pracach bardzo łatwo odnaleźć fragmenty, które nawiązują do Torunia.
YJ: To zawsze było i jest w moich pracach. Dzieciństwo jest najważniejsze. Zawsze wraca się do tych najcieplejszych wspomnień. Musiałbym zrobić sobie sam jakąś psychoanalizę, aby to wszystko ogarnąć.

TB: W pracach Jacka Yerki wszystko jest możliwe?
YJ: Tak. Chociaż wciąż pracuję nad tym, aby znalazły się tam raczej rzeczy... niemożliwe. Aby ktoś spojrzał i twierdził, że nie może tak być, ale jest. Rzeczywistość jest bardzo przygnębiająca. Żyjąc w niej bezustannie można popaść w depresję. Trzeba ją trochę odrealnić.

TB: W toruńskim środowisku uniwersyteckim raczej przemilcza się Pańską twórczość.
JY: Po prostu bardzo mnie nie lubią. Zawsze żyłem poza tym środowiskiem. Nie działałem w żadnych związkach, nie tworzyłem tej koterii. Być może przez to się zniechęcili. Sztuka poszła w innym kierunku, a ja z moimi pracami idę pod prąd. Na uniwersytecie nie wiedzą jak to oceniać. To nie jest akademizm. Tam malują inaczej, inaczej oceniają. Względem tego moja sztuka jest nijaka.

TB: Z uwagi na dokładność każdej pracy musi Pan nad nią spędzać sporo czasu. Jak długo powstają?
JY: Pastel około tygodnia. Obraz od miesiąca do dwóch. Czasami czekają na dokończenie. Nad niektórymi pracuję tak długo, że z chęcią pozbywam się ich ze ściany. Z kolei niektóre z chęcią bym odkupił i powiesił znów u siebie. Zwłaszcza te, nad którymi zastanawiam się 'Jak ja to wtedy namalowałem?'". (Malowanie ze strachu przed wojskiem. Z Jackiem Yerką rozmawia Tomasz Bielicki, Nowości, Toruń, nr 147 z dn. 25. 06. 2008)


W 1976 roku ukończył Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Specjalizował się w grafice. Od 1980 poświęcił się całkowicie malarstwu. Bazując na precyzyjnej, wzorowanej na dawnych mistrzach technice obrazowania (Jan van Eyck, Hieronymus Bosch), lecz przede wszystkim na własnej, nie znającej granic wyobraźni, tworzy surrealne kompozycje, szczególnie podziwiane przez miłośników fantastyki we wszystkich odmianach. Zainspirował np. autora fantasy Harlona Ellisona do napisania 30 krótkich opowiadań, które wraz z obrazami Yerki złożyły się na publikację pt. "Mind Fields". To samo amerykańskie wydawnictwo "Morpheus Intenational" wydało album "The Fantastic Art of Jacek Yerka". W 1995 artysta został laureatem prestiżowej World Fantasy Award.