Wnętrze miasta - Dyptyk, 2017

Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. Romana Banaszewskiego w 1993 roku. Artysta jest laureatem Grand Prix w konkursie malarskim "Prysznic - narodziny przyjemności" w Bad Zwischenahn w Niemczech w 1998 roku, zdobywcą Grand Prix Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na XXIII Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie w 2010 roku, oraz wyróżnienia na 40. Biennale Malarstwa Bielska Jesień 2011. Od 1995 regularnie prezentuje swoje prace na wystawach w Polsce i za granicą. Cechą charakterystyczną tego malarstwa jest przemyślana konstrukcja obrazu, wielopłaszczyznowość, przenikanie się i dopełnianie wielu perspektyw i planów. Wizualnie interesujące fragmenty przestrzeni miejskiej, stają się dla artysty pretekstem do tworzenia, autonomicznych układów znaków plastycznych, których działanie wzmacniane jest poprzez multiplikację i zabiegi kompozycyjne. Ważną funkcją tego malarstwa jest również wrażliwość na sensualne jakości dzieła, takie jak kolor i światło. Jest autorem dwudziestu wystaw indywidualnych, m.in. wielokrotnie w Galerii Kersten w Krakowie, w Galerii Tamka w Warszawie (2006), wystawy towarzyszącej XXII Festiwalowi Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie (2008) oraz cyklu "Megalopolis" pokazanego w Galerii Bielskiej BWA i Regionalnym Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych "Konduktorownia" w Częstochowie (2011). Brał udział w wystawach zbiorowych, m.in.: w Starej Kordegardzie w Warszawie (1996), wystawie Fundacji Polska-Japonia im. Miyauchi, Tokio (1996), 10 Malarzy z Polski w Centrum Kulturalnym w Atenach (2000), wystawie Into Europe, New Art for the New Reality w Bloxham Gallery w Londynie (2004).
Dyptyk nawiązujący do cyklu obrazów Megalopolis, tego samego, który w 2011 roku został nagrodzony podczas 40. Biennale Bielska Jesień, stanowi charakterystyczny dla twórcy motyw korespondujący, choćby na podstawie tytułów, z antycznymi greckimi miastami. Wielokrotnie podejmowany temat, lecz każdorazowo w innej formie czy to kolorystycznej czy kompozycyjnej, jest wynikiem ciągłej refleksji nad kondycją człowiek we współczesnym mieście. Twórca bada relację tkanki miejskiej z jego mieszkańcami, nieustające ich wzajemne na siebie oddziaływanie. Sam artysta mówi: "Chodzi przede wszystkim o przekonującą umiejętność opowiadania o sobie, czyli o człowieku. Miasto w swojej strukturze materialnej jest śladem obecności człowieka, a w warstwie emocjonalnej - śladem ograniczonej kondycji człowieka. Zabiegi kompozycyjne, multiplikacja służą wyeksponowaniu i natężeniu tego zjawiska." Prezentowane prace, ujęte w wąskim kadrze płótna, mogą sugerować zogniskowanie uwagi na mikrokosmosie człowieka. Na tym co sam buduje i tym co nadaje mu tożsamość. Marek Rembierz pisze o dziełach w następujący sposób: "Mimo iż cywilizacja "przeludnionych miast" nie sprzyja uprawianiu klasycznie pojętej sztuki, gdyż jednostki zabiegające o zaspokojenie swych potrzeb "ocierają się o siebie do krwi", to jednak Przebindowskiemu udaje się wprowadzić nas w malarską w jakiejś mierze klasyczną i zdystansowaną wobec bezwzględnie narzucających się wymagań codzienności obserwację paradoksalnych cech przestrzeni wielkomiejskiej oraz osobliwej obecności człowieka w tym gęsto zaludnionym obszarze, w którym wszakże "żyjemy jak na wyspie / zamieszkałej przez nieliczne istoty". Dynamika i dramaturgia egzystencjalnych zmagań z przestrzenią miasta staje się głównym tematem cyklu "Megalopolis".
(źródło: arturprzebindowski.pl, culture.pl)