Wyjazd na polowanie, 1882 r.

Władysław Malecki to jeden z czołowych polskich malarzy monachijczyków, reprezentant malarstwa pejzażowego w sztuce polskiej 2 połowy XIX wieku. O polskich pejzażystach w Monachium pisał wybitny krytyk Cezary Jellenta: `Mają i Niemcy swój pejzaż stimmungowy, a Francuzi "paysage intime", ale pejzaż polski przewyższa oba uczuciowością. Nie goni on za szczególnie efektowną grą świateł i cieni, nie szuka nadzwyczajnego bogactwa kolorów, ani wyjątkowej bujności natury, ani jedynego w swoim rodzaju rozkładu, który by odbijał się na płótnie jako oryginalna osobliwa kompozycja ale zawsze i wszędzie przepaja się temperamentem, przywiązaniem, zadumą, melancholią, wspomnieniem. "W obrazie "Wyjazd na polowanie" powstałym w 1882 roku najważniejsza jest przyroda - niby mająca tworzyć scenerię dla jadących na łowy myśliwych, jednak nie da się nie zauważyć, że głównym bohaterem obrazu jest las. Gęstwina drzew o grubych pniach i rozłożystych konarach sprawia wrażenie rozpychania się w ramach obrazu, dominacji zarówno nad małymi figurkami myśliwych jak i nad całą kompozycją.

W latach 1852 - 56 studiował malarstwo w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Chrystiana Breslauera. Po ukończeniu studiów otrzymał zatrudnienie w dekoratorni teatrów rządowych. Zadebiutował na pierwszej wystawie nowo powstałego TZSP w 1861 roku. Po otrzymaniu stypendium rządowego pięć lat później wyjechał na dalsze studia do Monachium, gdzie uczył się pod kierunkiem Eduarda Schleicha. Mniej więcej dziesięcioletni okres pobytu w Monachium należał do najbardziej pomyślnych w karierze Maleckiego. Odbywał liczne podróże do Bawarii, malował górskie pejzaże z Alp i Tyrolu. Co roku przysyłał do kraju obrazy na wystawy do Warszawy, Krakowa czy Lwowa. Brał również udział w wystawach w Monachium, Wiedniu, Berlinie i Londynie, na których prezentował kompozycje pejzażowe oparte na motywach z podróży po kraju i południowych Niemczech. Tworzył także kompozycje figuralne o tematyce historyczno-rodzajowej cieszące się uznaniem i przychylnymi ocenami krytyków. W 1880 roku artysta powrócił na stałe do kraju i zamieszkał w Warszawie. Malował widoki Saskiej Kępy, Wilanowa, Mokotowa, Alei Ujazdowskich, parku Łazienkowskiego czy Solca. W owym czasie najczęściej wystawiał w warszawskim TZSP. Najbardziej charakterystyczne dla jego twórczości są pejzaże - zarówno malownicze widoki górskie jak i rozległe przestrzenie równin, jeziora w górach, rzeki w płaskim, równinnym krajobrazie, lasy, parki miejskie, widoki wsi, miasteczek, przedmieść oraz zabytkowej architektury. Uznawany był również za doskonałego rysownika, którego prace tak opisał Tadeusz Dobrowolski: "szkice pejzażowe, rysowane miękko i wrażliwie zadziwiają delikatną, wyczutą kreską, nowoczesną, a nawet prekursorską nutą".